Апякун

Адрас Верш Аўтар: Алесь Гарун 1918 Крыніца: https://knihi.com/Ales_Harun/Apiakun_spz.html

Прапануем да спампаваньня!

Байка

Недарма прыказка ў народзе —

Бяда адна к нам не прыходзе.

У вялікім і багатым месце,

Здаецца, на усходзе гдзесьці,

Удава, йшчэ моцная кабета,

Памерла раптам. Праўда гэта,

Што смерць людзям не навіна,

Але ж пакінула яна

Дзяцей, каторых гадавала,

Тых, што дадзённа лупцавала

І так таўкла, як крупы ў ступе,

За тое, што трымала ў купе.

Няшчасныя не зналі б дзеці,

Куды сябе з бядой падзеці,

Каб з сэрцам людзі не знайшліся,

Што памагчы ім узяліся.

Суседзі, бачыце, успомніўшы аб Богу,

А можа, ўгледзеўшы сабе перасцярогу,

Сказалі як адзін: «Паможам,

чым можам!»

Знайшлі Марыльцэ жаніха —

Была дзяўчына у парэ,—

А Петруся за пастуха

Служыць аддалі у дварэ.

«Каму ж бы Яначку аддаць?»

Гадкоў, здаецца, меў ён з пяць.

«Ну, што ж — хай будзе мой хлапец»,—

Сказаў знаёмы ўсім шавец,

Які ў суседнім жыў даму.

Шаўцу таму

Ніхто дзяцей сваіх ў навуку не даваў,

Бо кожны добра знаў,

Што у шаўца дзіцяці — мука, не навука.

Сам п’яніца, гультай і абібок,

А з вучняў выціскаў апошні сок.

Бывала, дацямна сушыў іх за работай!

«Я,— кажа,— хлопчыка з ахвотай

Сабе вазьму.

Імя сваё і цэх яму

І хлеб штодзённы дам».

Дык мо, здаецца вам,

Што праўду шчырую пачуў ён ад народу?

Суседзі далі згоду!

Рацэю трэба вам?

— Заўсёды слабым гора,—

Увесь свет гавора.