Авечкам ад ваўкоў зусім жыцьця ня стала.
Дайшло ўжо да таго, што, наканец,
Авечак лёс начальства пад увагу ўзяла —
І з мэтай ратаваць гібелі авец —
Назначыць Раду парашыла.
А як само яно з ваўкамі зродні была,
Дык ваўкі ў раду толькі і папалі.
Канешна — слабыя авец былі надзеі,
Ваўкі каб ад ваўкоў іх ратавалі.
Аднак — ня ўсе-ж ваўкі зладзеі?
Наадварот — прыклады былі, што ня раз
Ля стад вясковых воўк блукаўся,
І, не чапаючы нікога у той час,
Пашвэндаўся сабе і ў лес хаваўся.
Казалі, праўда, ўсе тады,
Што сыты, мусіць, быў і ня шукаў яды.
Аднак-жа тлумачэньне гэта,
Зусім нельга за правіла лічыць. Зладзейства—хай сабе ваўкоў усіх прыкмета,
Ды выняткі-ж павінны быць
І ў воўчым племені. А ўрэшце, —
Дык мусяць і ваўкі што-небудзь піць ды есьці.
Дзеля таго, авечак хоць і трэба ратаваць,
Нельга зусім інтэрас і ваўкоў ігнараваць.
Такім вось чынам рада сабралася
І лёсам скрыўджаных авечак занялася.
Паседжаньне у лесе адчынілі.
Як сьлед, з усіх бакоў ўсю справу абсудзілі,
І наканец — прыдумалі закон.
Быў зьместу вось якога ён:
„Як толькі воўк у стадзе забуяніць
І абіжаць авечак станець —
Дык ў праве кожная тады аўца,
Схапіць за карк крыўдзіцеля-ваўка,
І ў суд яго ураз даставіць,
У лес суседні, або ў бор“.
Няма ў законе што прыбавіць ці убавіць!
Аднак-жа, бачым мы да гэтых пор, Што будзь аўца атветчык ці „ісьцец“—
Няма ратунку для авец!
І хоць ваўком зладзействы ня спушчаюць,
Пакуль віноўнага дазнаюць
І кару нейкую яму дадуць —
Ваўкі авец як кралі, так крадуць!
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%A1%D1%82%D0%B0%D1%80._36.jpg)