Авечкам ад ваўкоў зусім жыцьця ня стала. Дайшло ўжо да таго, што, наканец,
Авечак лёс начальства пад увагу ўзяла — І з мэтай ратаваць гібелі авец — Назначыць Раду парашыла.
А як само яно з ваўкамі зродні была, Дык ваўкі ў раду толькі і папалі.
Канешна — слабыя авец былі надзеі, Ваўкі каб ад ваўкоў іх ратавалі. Аднак — ня ўсе-ж ваўкі зладзеі?
Наадварот — прыклады былі, што ня раз Ля стад вясковых воўк блукаўся, І, не чапаючы нікога у той час,
Пашвэндаўся сабе і ў лес хаваўся.
Казалі, праўда, ўсе тады,
Што сыты, мусіць, быў і ня шукаў яды. Аднак-жа тлумачэньне гэта, Зусім нельга за правіла лічыць. Зладзейства—хай сабе ваўкоў усіх прыкмета,
Ды выняткі-ж павінны быць І ў воўчым племені. А ўрэшце, —
Дык мусяць і ваўкі што-небудзь піць ды есьці.
Дзеля таго, авечак хоць і трэба ратаваць,
Нельга зусім інтэрас і ваўкоў ігнараваць.
Такім вось чынам рада сабралася
І лёсам скрыўджаных авечак занялася. Паседжаньне у лесе адчынілі.
Як сьлед, з усіх бакоў ўсю справу абсудзілі, І наканец — прыдумалі закон. Быў зьместу вось якога ён:
„Як толькі воўк у стадзе забуяніць І абіжаць авечак станець — Дык ў праве кожная тады аўца,
Схапіць за карк крыўдзіцеля-ваўка, І ў суд яго ураз даставіць, У лес суседні, або ў бор“.
Няма ў законе што прыбавіць ці убавіць! Аднак-жа, бачым мы да гэтых пор, Што будзь аўца атветчык ці „ісьцец“— Няма ратунку для авец!
І хоць ваўком зладзействы ня спушчаюць, Пакуль віноўнага дазнаюць І кару нейкую яму дадуць —
Ваўкі авец як кралі, так крадуць!