Зладзействамі сваімі не’к шчупак Ўсёй рыбе насаліў у рэчцы так,
Што тая на яго падала ў суд данос.
Пакрыўджаных на сьледзтве дапрасіўшы, Сабралі доказаў аж цэлы воз, І шчупака злавіўшы — На суд яго ў начоўцы прынясьлі.
Вось судзьдзі пры рацэ на пожні сабраліся (Іх тут якраз усіх пасьлі), —
І справы шчупака разборам заняліся. Судзьдзямі былі: два казлы,
Дзьве старыя кабылы дый старых два аслы, А для парадку і над’зору, Папала ў гэты раз ліса за пракурора.
Йшла, праўда, гутарка ў сабраўшымся народзе, Што лісанька жыла са шчупаком у згодзе, Што ён ня раз даваў ёй у кладоўку
То рыбкі сьвежанькай, то сунуў залатоўку.
Аднак сярод судзьдзёў, Нікога ён ня меў прыяцялёў. Апрыч таго і па закону ў гэты раз,
Неяк нельга яму было зладзействы дараваць, Прыйшлось суду пісаць указ,
Што шчупака трэ’ сьмерцьцю пакараць, А ласьне — павесіць на суку у лесе,
І для прыкладу даць абвестку ў прэсе.
„Высокі Суд!“ — ліса загаварыла. — „Павесіць гэткага зладзея мала.
Каб казьнь яго прыкладам ўсім была, Дык я-б прапанавала,
Найгоршай сьмерцьцю шчупака казьніць: Ў рацэ бандыта утапіць, І утапіць публічна, ўсенародна!“
Канешна — толькі „просіць“ пракурор, Аднак-жа кожны прыгавор —
Павінен быць з яго жаданьнем згодны.
Дзеля таго і тут: — парадзіўшыся між сабой, Суд мусіў згодзіцца з лісой.
Вось, замест вісець у лесе на суку — Шчупак папаў ў раку.
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%A1%D1%82%D0%B0%D1%80._32.jpg)