Ня плач, мая лялька, пакінь сваё гора! Ціха сядзі, не матай галавой.
Паслухай аб чым гаварылі учора Татка і мамка са мной.
Мне новую сукню шыкуюць з бракату, А я павінна наўчыцца
Малітвы францускія, бо мы блізкім сьвятам Паедзем у цэркву маліцца.
Вось нашы сяляне будуць дзівіцца На тыя малітвы, круціць галавой!
А мне дык папольску нягожа маліцца, Быццам мужычцы якой.
Паціху-ж папольску прасіць буду Бога, Каб быці мне пекнай, расьці найхутчэй,
Каб татцы Ён даў-бы так многа, так многа І белых і жоўтых грашэй.
А татка мой дужа любіць монэты, І служыць імшы ён, ахвяры дае.
— „Бог шчодра заплаціць“ — кажа — „за гэта І з коптарам зьверне ўсё мне!“
Вось ён і моліць аб грошах ўсё Бога, Кашэль напаўняе ўсё свой,
І хутка ўжо грошаў ў нас будзе так многа, Што мы не зрахуем з табой!
Ах, лялька! зусім, ну, зусім ты дурная! Ты думаеш Бог прыдзе сам?
Або анёлы зьлятуць да нас з раю І грошай адваляць тых нам?
Не! зьявіцца жыд у брудным жупане, І будзе нам грошы насіць…
За грошы мы купім сялян, а сяляне, Нам будуць гараць і касіць.
Бо-ж мы, каб ты знала — паны, я вось панна Сяляне-ж сярмяжны, просты народ. Сам Бог так наладзіў, каб яны няўстанна Служылі на панскі ўвесь род.
Фэ! як яны брудны, цёмны і п’яны! Сярмягі дзіравы, ходзяць ў лапцёх.
А хто вінаваты? Ня слухаюць пана — Вось і карае іх Бог!
Тата мой любіць ахвоту і коні. Мамка сабачкі кахае.
Халопаў любіць — сам Бог нам бароне, Іх кожны б'е толькі і лае!…
Вось ўчора: татка мой спаў ў кабінэце, Яны-жа… Ці-ж можна іх распушчаць? —
Прыйшлі, нарабілі сьлядоў на паркеце: — „З голаду дохнем!“ — крычаць…
За гэта розгамі былі ўжо біты… Сапраўды, як буду сама панаваць,
Дык, покуль ня будуць сяляне ўсе сыты, Спакойна ня лягу я спаць!
Дый сон той ці прыдзе, калі вось згрудзіцца Галодны народ пры вакне?
Шчэ нейкі страшэнны жабрак можа сьніцца, Дый схопе у торбу мяне?
А горай баюся, каб Божанька з неба Ня бачыў, што робім мы тут бедняком
Папросім-жа ў Бога — здароўя і хлеба — І татцы, і мамцы і мужыком!
|