|
Марскія далі цьмой пакрыты…
Шугае вецер, як буян які,
Злуецца, сьвішча ён сярдзіта,
І патанулі ў цемры маякі…
Яшчэ нядаўна сонца тут зіяла,
Іграла з хвалямі нябеснае сьвятло —
І ў міг адзін быц‘ ноч запанавала;
І цемраю густой прастор завалакло…
Схавалісь чайкі дзесь ў прасторы,
Заціх назольны іхні крык ўдалі, —
Нямілы ён ў час гэты мору…
Бясьсільны сталі чоўны, караблі…
Прад гэтай грознаю стыхіяй
Нікчэмнай стала моц руля…
Нясуць караб валы ліхія…
Куды, зачым — ня знаю я…
І б‘юцца хвалі ў борт, рвуць снасьці,
І голыя гудуць вінты,
І ўсё чакае тут напасьці…
Вось рвуцца радыё драты…
Трашчаць і мачты ад напору,
Машыны душыць ўжо цяжар…
Цяпер усё, ўсё ў волі мора,
Яно цяпер над ўсім ўладар…
Гарніст на мосьціку сыгналам б‘е трывогу,
Вачыма зморана даль рэжа капітан,
А муравейнік ўвесь ахоплены зьнямогай:
Злуецца дужа хтось, хтось моліціца, хтось п‘ян
Ад гэтай пошасьці, ад гэтае хваробы,
Як трупы, людзі тут цянямі паляглі;
Дарэмна тут усё: і спосабы і спробы, —
Вада і вецер тут усё перамаглі…
Між помсты зла тут ёсьць ахова:
Тут розум вечнасьці жыве!
І гэты моцны дух, здаровы
Любіць, надзеяцца заве…
Эзэль, 1916 г.
|
Прапануем да спампаваньня!