|
Адкуль і хто яны, адменцы?
Няма у кнігах роду іх;
Імя іх толькі — адшчапенцы,
А гэта ведама й бяз кніг.
Узялі крыўдай уладаньне
Над братам бедным і сьляпым
І распасьцерлі панаваньне
Ў чужым дабры, як у сваім.
Народ ім хорамы паставіў,
Ральлю капаў для іх, як крот,
Яны-ж чужой прадалі славе
Сваю зямлю і свой народ.
У звоне золата ўтапілі
Трухлявы душ сваіх абраз
І на прадзедавай магіле
Спраўляюць радасны папас.
Гадуюць думы, думы ката
Крывёй другіх на ногі ўстаць
І на плячох скаваных брата
Сваю «ойчызну» будаваць.
Забылі ўсё за катнім дзелам,
Сваіх счураліся людзей,
Што корм давалі сваім целам,
Чыю смакталі кроў з грудзей.
З пянчанай пугай на адводзе,
На лбе з пячаткаю сьвятой,
Ў чужым распасьвены гародзе,
Яшчэ гарод паганяць той.
Законы топчучы сьвятыя,
Стварыў якія чалавек,
Свае распасьвеныя шыі
Ў ярмо нясуць на сьмех і зьдзек.
Жывуць, брыдуць а дзе — ня знаюць
Сягоньня іх начлег, папас,
Адно — народ з пуцьця зьбіваюць
І ў процьму гоняць кожны час.
Дакуль-жа будзе іхня сіла
Трымаць над намі свой прыгон?
Калі ў Бацькаўшчыне мілай
Загосьціць праведны закон?
Дакуль іх будзе панаваньне,
А рабства нашае трываць
І аднімаць у нас прыстаньне
І путы вечныя каваць?
Калі ударыць на трывогу
Гарт нашых сілаў маладых
І адшчапенцам дасьць дарогу,
Якая ждже даўно на іх?
Хай пранясецца кліч да славы,
Пакліча к іншаму жыцьцю!
Хай помста точыць нож крывавы
На крыўду вечную сваю!
| 
Прапануем да спампаваньня!