|
Цябе гісторыя ў свае скрыжалі
ўпісала гранямі руін.
Ні кроплі літасьці, ні іскры жалю
твае ня ведалі страі.
Муры Рагнедзіны, сьцяг Рагвалодаў,
шчыты нармандзкіх караблёў…
Бандыты Захаду, цары Усходу
тваіх грудзей грамілі бронь.
Чужынцы з ніў тваіх зьбіралі зерне,
каралі гневам і вайной.
Цябе рэспублікі, цябе імпэрыі
тапталі кованай пятой.
І попел хат тваіх, твае заветы
праносіў з болем між вякоў…
Краіна новая, зямля Саветаў —
твой новы шлях, твой сьветлы кон.
Дзе-ж тыя злосьнікі, што гнулі шыю
перад Варшавай і Масквой?..
Усім варожыя, усім чужыя —
ня будуць каркаць над табой.
Ня ўзьняць бяскрылым ім ў прастор галовы!..
ім ня блудзіць, ім не грашыць, —
бо словы цьвёрдыя, як крэмень словы,
цяпер спаткаюць подлы шып.
Замест Сафійскае — гара Скарыны,
і над Дзьвіной чырвоны сьцяг.
Твае пажарышчы, твае руіны
ў мінулым ценьмі шалясьцяць.
І новай сілаю цяпер сагрэты
ня ўбачыш больш варожых сноў,
Зямля магутная, зямля Саветаў
І ты — ў сям‘і яе сыноў.
Чэрвень 1926 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!