|
Прайшлі гады
пажараў і паўстаньняў.
Расьцьвіў мой край,
мой родны, любы край.
Ў хадзе сталёвай мы ўжо ня прыстанем,
пакуль ня ўбачым будучыны грань.
Шмат трэба сіл,
шмат барацьбы і працы!..
І блізка так крывавая мяжа,
дзе сонца мо‘ адно не пад абсацам,
дзе царства кулямёта і крыжа.
Цьвітуць сады
і носяцца завеі
над Нёманам і над сівым Дняпром —
і там, дзе будучына ружавее,
і там, дзе сьлёзы — коўзкім серабром.
Вось доля наша,
чорная і злая:
ў самоце Вільня,
ў жальбе Беласток…
Апякуны з Варшавы —
мы іх знаем,
чый кожны зірк прадажны, кожны крок!..
Мы з году ў год
з убогіх ураджаяў
за сьмерць і за жыцьцё плацілі чынш.
Каму, каму мы ніў сваіх ня жалі,
апякуноў над намі — хто-б зьлічыў?
Пракляцьце ім,
наезьнікам варожым,
пракляцьце ім —
разгульным і ліхім.
Мы долю гэткую іх ўнукам наварожым
за бацькавы, за дзедавы грахі.
Дні скрыжаваліся
з пакутай і зьнямогай…
Надыйдзе дзень
і пераможам мы.
О, гарапашнікаў мяцежныя дарогі,
дзе звон штыкоў і надмагільны жвір!
Мы панскіх немаўлят падушым ля парогу —
ім не знайсьці ад помсты нашай схоў…
Мы лічым дні…
ці многа іх, ці многа?
І сумны шум наднёманскіх лясоў.
Ў вязьме гадоў
ў сталёвым рыштаваньні
з руін адвечных
вырас новы край.
Там, на шляхох пажараў і паўстаньняў
для сьвету цэлага займаецца зара…
| 
Прапануем да спампаваньня!