|
Ціха так,
ціха так,
ціха так кругом.
Ў полі бліснуў і схаваўся агонь.
Змрок чорна-сіні да ніў прынік.
іскрамі хрысьціць палі цягнік.
Цемра стулілася, быццам зьвер;
дзесьці недалёка пажар і сьмерць.
Стогнуць, скрыгочуць вагон аб вагон;
ў полі недалёкім бліснуў агонь…
У горадзе ворагі, ў горадзе страх:
можа чыя там загіне сястра,
можа чыя маці рве валасы,
але ворагам ня скажа, дзе падзеўся сын…
іскрамі даль ўскаласіў цягнік,
семафор зялёны мігнуў і зьнік…
Ціха так,
ціха так —
толькі пары сьвіст…
Ня спыняйся ў чорным полі, машыніст!..
І ў ноч глухую іх выводзілі з вагонаў.
Скрозь мрок і цемнату зірнулі ў вочы ім
штыкоў халодны бляск і прозалаць пагонаў
і злосьці дзікай ручаі.
Пачулі злоснае: „Усе сябры Савету
і комуністыя наперад — пяць шагоў!..“
іх вышла трыццаць пяць туды, дзе пасмы сьвету
паходні сеялі кругом.
О, рэволюцыя!..
шляхі твае хто зьмерыць?
і чалавек адзін — пылінка прад табой…
Ёсьць сіла гэткая — мацней жыцьця і сьмерці,
яе-б ня змог ні страх, ні боль.
Калі пранеслася каманда офіцэра
кароткая і злая — „расстраляць“, —
ўсе твары змрок пакрыў заслонай чорна-шэрай
свайго шырокага крыла.
іх трыццаць пяць было рабочых-комунараў…
і першы з сумам вочы ў даль падняў:
— Хай стане наша сьмерць маленькаю ахвярай
для надыходзячага дня!..
Схавала ноч палаючыя словы.
І так сказаў другі: — Ня шкода паміраць!..
На гэтых вось шляхох, дзе зложым мы галовы,
і ворагаў загіне раць!..
І ўстаў апошні з іх — дужэйшы і малодшы:
— Рэспубліка Саветаў хай жыве!
Адважна глянем мы драпежнікам у вочы —
хай сэрцы стануць агнявей.
Белая раніца. Сівы туман.
Ворага ліхога і сьледу няма.
Глянула сонца бліскучым кальцом.
Смутныя твары чырвоных байцоў.
Там пры дарозе спакойна сьпяць
сном непрабудным трыццаць пяць:
вусны зацяты, застыла кроў,
іней трупы пакрыў серабром…
Мёртвымі вочамі моўчкі глядзяць
ў залатую будучыну трыццаць пяць.
|
Прапануем да спампаваньня!
