|
Там, за лугам зарою сатканым
Яшчэ дрэмле лясок баравы,
А сталёвыя косы ад рана
Ужо будзяць з расой паплавы.
Ой, ня дуб пахіліўся да долу,
Не разьвесіў гальлё над гарой. —
Гэта з выглядам смугла-вясёлым
Хіляць постаць касцы над травой.
Размахнуліся рукі змаганьнем,
Не замуляюць косы пляча!..
Будзем позна касіць — да зьмярканьня, —
Вольнай працы настаў ужо час.
Вочы-зоры купаюцца ў вары,
Але ў даль ня спыняецца шаг, —
Калі поўныя грудзі пажару,
Калі поўна ахвоты душа!
І кладуцца пракосы мурогу,
Запаўняюцца шчасьцем сьляды.
Нам ніхто не заслоніць дарогу —
Вольнай раці касцоў маладых!..
Ня шумяць ў сенажацях ракіты,
Ня кудзеліцца шоўкам туман, —
То красуецца жарам абліты
Над пракосамі дзеўчыны стан.
Растрасаюць мурог маладзіцы,
Дні мінулага помняць яны;
Як у „Жморах“ сушылі травіцу,
А над імі стаялі паны.
Сёньня з вамі на красках-пракосах,
Абніму, расцалую вясну!..
Расчашу над грабелькамі косы
І часінку ля коп аддыхну!
Ой, ня гнецца над рэчкай каліна,
Не сьпявае ў гаі салавей, —
То пяе маладая дзяўчына:
Аддыхнулі і ў даль весялей!..
Завіномся, красуні-дзяўчаткі,
Калі сэрца агнём паланее,
Зложым сена і пойдзем да хаткі,
Як калісьці хадзілі пазьней.
Пакацілася сонца за горы,
Вечар ціхі на землю прылёг.
Патанулі у сьпевах прасторы,
Адгукнуліся песьні ў палёх,
Добра помню я гэтыя сьпевы,
Буду помніць цябе, сенажаць,
Як пракосамі з правай і з левай
Сьмела йдзе нястрыманая раць!
| 
Прапануем да спампаваньня!