|
— Da użo ż hode prewołoki,
hode, hode żdania,
Czas ustati, Andreiuhno,
hode, hode spania.
Da użo ż Zora zaświtała,
dobrydień Tobe dawała.
Wstań że, wstań, Andreiu!
— Ach, chto ż mene paterkaet?
Chto ż mene wzbużaet?
Son że na moich oczońkach
luby polehaet.
Rozespausie ż ia welmeńko,
spau ia sobe da mileńko.
Uże ż mne Boh sniusia.
— Da ustań, ustań, Andreiu!
Treba sorom znaty.
Da użo ż słońce pred woroty,
da użo ż słońce w chaty.
Należausie ż ty dowoli,
wstań że, wstań, сzy czuu, Boboli!
Hode, hode spaty.
Ia Stepan, ty ż mene znaiesz.
Ty ż mene zaklikau.
Ia ż do tebe z Wołynońka
pułkopy mil iechau.
Ia deń całońki na wody,
zabywsia panskoy wyhody
Dla twoioy prysłyhy.
— Oy czy ty ż to, Stepanońku,
czy ż ty to, druh miły,
Tak zdaloka turbowausia
do moioy mohiły?
Serce ż moie rozpłynuło,
iak tolko tebe poczuło.
Sława ż tobie, Boże!
Czy zdarou że ty, Stepane?
Iak se maiesz, druhu?
— Dziakuiu. Hospod tebe zaplat
za twaiu prysłuhu.
Szczo ty czerez kray daleki
do mene, Bożoho kaleki,
W hostynu pryiechau.
— Oy pryiechau ia, Andreiu,
w hostynu do tebe.
Ne usedysz, koli b chateu,
na wysokim nebe.
Musisz і z neba stupity,
musisz do mene prybyty,
Iak tebe zakliczu.
— Oy, prauda, prauda, Stepanie,
to uznaty treba,
Szczo ia hotow stupity
na twoy hołos z neba.
Ia choć Troycu ohladaiu,
owieczkoiu być siȩ znaiu
Twoioy czeroduńki.
Iak ty skażesz, tak słuchaiu —
to prauda istnaia.
Moie imia w twoich rukach
y dola cełaia.
Czy mne w ołtarach stat każesz,
czy w mohile spat rozkażesz,
Wsio ż muszu czynity.
Budź że łaskau, ia w twych rukach
teper zostawaiu.
Ty moy batko, ty і maty,
tibe wse zlecaіu.
— Ne boysie ż, ne boysie, Andreiu,
dobro ia tibe wse zdeiu.
Hlady ż pomni ż na mne!
|
Прапануем да спампаваньня!
