|
Над чарцяжом схіліўся інжынэр,
Над чарцяжом схіліўся нярухома,
Ён на канве,
Нябачанай канве
Ствараў у думках пляны пабудовы.
Нямая ноч за вокнамі лягла
Каля бяссонай лампачкі пагрэцца…
А побач,
На краі дубовага стала
Пусьцілі двух ваўчкоў гарэзьлівыя дзеці.
Адзін ваўчок са шпаркасьцю плянэт
Пісаў кругі, нямераныя часам.
Другі,
Як смоўж на цененькай траве,
Павольна захістаўся.
Вы скажаце:
— Якая справа нам, —
Хады ваўчка напэўна не падлічым,
А час адно дваім наканаваў:
І той, і той нарэшце паваліўся.
Адзін ідзе, як мокрае гарыць,
Другі бяжыць уперад без аглядкі…
Ну той датлеіць,
Гэты дагарыць, —
Канец заўсёды сыйдзецца з пачаткам.
Ну, што-ж?!
Ваўчок заўжды застанецца ваўчком,
А чалавек заўсёды чалавекам…
Усім зямля нябачаным ключом
Замкне навекі вечныя павекі.
Але-ж якое шчасьце дагарэць,
А не сатлець бяз попелу і жару.
Той шлях ніхто ніколі не сатрэ,
Дзе сапраўды у творчасьці згаралі.
Якое шчасьце сёньня працаваць, —
Ды мець душу заўсёды маладую…
Няхай сабе няскончаны палац,
Другія рукі дабудуюць.
З нас кожны, кожны сёньня інжынэр.
Для нас пасыўнасьць сёньня невядома, —
Мы на канве,
Нябачанай канве.
Штодзенна творым пляны пабудовы.
1929 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!