|
Дрэнна маё жыцьце,
Ўсё ідзе ня ў лад,
І крычаць мне ўсюды:
«Асадзі назад!»
Божа ты мой мілы!
Б’юся я, як гад,
Толькі-ж куды выйду—
«Асадзі назад!»
Помню, я жаніўся,
Добры быў мой сват!
К дзеўцы нос паткнулі—
«Асадзі назад!»
Дзеўка была важна!
Ды сусед—Кандрат
Ногу мне падставіў—
«Асадзі назад!»
Трапіў я у горад,
Быў якраз «парад»,
Лезу я наперад—
«Асадзі назад!»
У засеках пуста,
Жыта пабіў град…
— Дай, старшынка, «ссуды!»
«Асадзі назад!»
Я з капейкі зьбіўся,
Зарабіць я рад.
— Ці няма работы?
— «Асадзі назад!»
Сам я растрапаўся,
Лезе з плеч халат.
— Памажэце, людзі!
— «Асадзі назад!»
Сына свайго ў людзі
Вывеў бы Ігнат
— Ось, мой сын, паночкі!
— «Асадзі назад!»
Ў вёску хлеб прыслалі—
Там галодных шмат…
Пруся я з мяшэчкам—
«Асадзі назад!»
Галаву я маю,
Быў бы дэпутат.
— «Цэнзу» ты ня маеш—
«Асадзі назад!..»
Праўда, што таіцца?
Быў і мой чарод:
Два разы на жыцьцю
Вышаў я ўпярод:
Ўзбунтавалась вёска—
Ой, быў цяжкі год!
Прыяжджае прыстаў:
— Выхадзі ўпярод!
Гэта ты, мярзавец,
Ўзбунтаваў народ?
Гэй, гарадавые!
Даць яму ўпярод!
| 
Прапануем да спампаваньня!