|
Над калыскай матка
Ночку каратае,
Хворага сыночка
Цешыць, забаўляе.
На цьвічку павешан
Начнічок ўбогі;
Ў вокны зазірае
Месячык двурогі.
Карагоды зорак
Угары мігаюць,
На зямлі сьняжынкі
Сінім блескам зьяюць.
Так спакойна ўсюды,
І такая ціша!
Хворае дзіцятка
Неспакойна дыша,
Забівае кашаль,
Не дае спакою.
— Сьпі, маё дзіцятка!
Сьпі, маё любое!
Ня пужайся, мілы!
Бог сьвяты з табою!
Вон пайшоў ты з хаты,
Сівы дзед з кульбою!
Унь, пайшоў дзед сівы,
Крывіцца і плача…
Уцякай адгэтуль!
Уцякай, бядача!
Ось які дзед гэты:
Думаў напалохаць!
Будзе ён ўсю ночку
На марозе охаць.
А не хадзі ў хату,
А ня лезь сьляпіцай!
Ппач цяпер і мерзьмі
Ды ня будзь дурніцай…
О! Пятрусь харошы!
Любяць ўсе Пятруся:
Любіць яго тата,
Любіць і мамуся.
Купіць тата Пётру,
Боцікі на ножкі;
Пойдзе мой сыночак
Пракладаць дарожкі.
Новую кашульку
Я табе пашыю,
Ў цёпленькай вадзіцы.
Чысьценька абмыю.
Будзеш! ты харошы!
Цётка не пазнае.
— А чый гэта хлопчык?—
Дзядзька запытае.
Ўсе дзівіцца стануць
І-хваліць Пятруся—
— Гэта я,—ты скажаш:—
Я—сынок Габруся!—
Поўнач пракрычалі ў
Пеўні ў хату з хаты,
Ўсё курыць газьніцы
Блеск падсьлепаваты.
Змучана кабета
Мацярынскім горам
І схілілась ціха
Над сыночкам хворым
І калыша сына,
Страхі адганяе,
А самой ён сэрца
Нешта сьсе, сьціскае.
| 
Прапануем да спампаваньня!