Віхор (Васілёк)

Віхор Верш Аўтар: Міхась Васілёк 1925 Крыніца: Вершы. - 1973. — с. 24

Прапануем да спампаваньня!

Свішча вецер, глуха стогне,
Завывае ля дамоў,
То суцішыцца, прыглохне,
То усходзіцца ізноў.

Стогны роспачы чуваці,
Стогне вецер у бары,
Бы па сыну плача маці,
Пахаваўшы без пары.

Раздаецца рогат дзікі,
Жудасны, страшэнны смех -
Граюць д’яблавы музыкі,
Рве салому з бедных стрэх.

Вецер мчыцца у прасторы,
Узнімае снег сцяной,
Нібы пену хваль на моры
Неспакойнаю парой.

Гэй, віхор, віхор магутны,
Ты не траць дарэмна сіл,
Лепш астрожны мур пакутны
Здрузгачы і разнясі!

Там сядзяць браты-героі,
Што пачулі веснаход,
Там сядзяць арлы-героі
За свабоду, за народ!

1925