|
Весь сьвет кажа, б‘ець у звоны:
„Дурны мужык, як варона“.
Гэта тыкі справядліва:
Ен дурнейшы ад вароны,
І ня дзіва — было-б дзіва,
Каб мужык, ды быў вучоны.
Дык крычыце-ж, бійце ў звоны;
Дурны мужык, як варона.
Да навукі ён ня браўся,
Закасіўся, загараўся;
Дурнем памрэ, як радзіўся,
Сам сабой дурным зрабіўся.
Ведама, мужык — хамула, —
Ад навукі адвярнуло!
Дык крычыце-ж… (як раней).
Ці-ж ня дурань, мужык гэта:
Гарэ, сее усё лета,
А як прыйдуцца дажынкі,
Няма збожжа ні асьмінкі,
А даждаўшы на Каляды,
Мужыкі мякінцы рады.
Дык.... (як раней).
Усю зіму возам цягне
Да вагзалу розна збожжа,
Ногі зьмерзнуць, сам засьмягне,
А на хлеб кажух заложа,
Каб дажыць як да крапівы,
Абы ў поле выйшаў жывы.
Дык.... (як раней)
Ад Пятра і да Якуба
Ен касой махаў ад раньня:
Наклаў стагоў, людзям — люба,
У хаце-ж сена — ані званьня,
Равець з голаду скаціна,
Хоць, кінь, бяжы за вачыма!
Дык.... (як раней).
Глядзі, касьцёл аж да неба,
Воласьць бляхамі пакрыта!
Срэбрам скрые, калі трэба,
Бо за гэта яго біта,
А сам жывець ў мокрай яме,
Дзьверы заткнуў анучамі!
Дык.... (як раней).
З камаровы нос сякерку
Сьцісьне, крэкне, замахае, —
Зробіць пушчу, як талерку,
Сьвет дравамі закідае!
А у хаце зварыць страву
Пашчапае стару лаву!
Дык.... (як раней).
Глядзі, горы паразрыты,
А чыгункай сьвет абвіты:
Усё з мужыцкай цяжкай працы,
Усе едуць у палацы;
ў мужыка-ж няма білета!
Ці-ж ня дурань мужык гэта?
Дык крычыце-ж, бійце ў звоны:
Дурны мужык, як варона!
|
Прапануем да спампаваньня!