Дума пра казака чубатага

Дума пра казака чубатага Аўтар: Мікола Сурначоў 1944

Прапануем да спампаваньня!

Цемень.
Аб сонцы не варта марыць.
Сонца расстралялі гарматы.
І на пустых, на размытых выжарах
Енк ледзь чутны:
«Ой, маты, маты!»
І зноў цішыня.
І зноў гарматы.
Верас абвуглены нелітасціва.
І стаіць над ім казак Чубаты,
А перад ім старэнькая маты.
«Маты, маты! Шчасліва!»
А ў небе ніводнай зоркі.
Час горкі.
Лёс горкі.
І садзіцца казак на гнядога.
«Ой, імчыся віхрам, нябога,
Шлях дабудзь да роднае хаты,
Чуеш, плача на скрыжаванні маты.
Стэп бяскрайні пад Запарожжам
Пачарнеў ад сілы варожай», — Так сказаў сябрам казак Чубаты.
І тады выглянулі ў небе зоркі,
І месяц усплыў з-за горкі,
І бліснулі шаблі сталёвай лускою,
І крыкнуў Чубаты:
«За мною!»
І як падаў казак, — плакалі травы,
Жалкаваў з вадою ў завадзях явар,
А як падалі немцы, —
Палын гаркавы
Вырастаў над імі сцяной густою.
І калі радзіма лягла за Чубатым
І ён убачыў сваю хаціну,
Сказаў Чубаты:
«Ой, маты, маты,
І ты, Чырвона Ўкраіна...»
І ўпаў як сноп,
Рослы сноп пшаніцы,
А прад ім гаі, нівы палі ніцам.
Яго слава ў бой
Ходзіць з хвілі той.

1944