|
Играюць сурмы[1] баявые,
Вихор разносе ихни звон,—
И песни дзиўныя такие
Ад их лятуць да ўсих старон.
А славе цуднай граюць сурмы,
А шчасци люду усяго;
Завуць змагаць няволи штурмы,
Завуць… ой, многа да чаго!…
Но дарма звоняць сурмы гулка!..
Народ абманяны прицих,
Той спиць, той ходзе бяз притулка,
А жаль и роспач у ваўсих.
Мучыцель тольки рад, снуецца,
Як шакал[2] дзики па трупох;—
З ахвяр сваих ваўком смяецца,
З ахвяр, што мруць у ланцугох…
И видзець страшна ў путах силу,
Людзки ўвесь з жалю енк и плач,
Аж хоць кладзися у магилу,
И света гэтага ня бач.
И ходзиш так, як пагарэлы,
И хочэш к Богу скарги слаць,
Азвацца крыкам на свет цэлы;
«Дзе праўды, воли дзе шукаць!»
|
Прапануем да спампаваньня!