|
Пасадзілі арла у цямніцу,
І сядзеў ён там доўгія годы:
Толькі мог праз жалезныя краты
Пазіраць на аздобу прыроды.
На зямлі ўжо вясна зіхацела,
Ўсё к жыцьцю узьняло ясна сонца.
І журыўся арол у няволі,
Пазіраў на вясну праз ваконца.
Бачыў дзіўны прастор над зямлёю,
У нізіне цямнелася глеба,
І зіяла скляпеньне над ёю
Веснавога блакітнага неба.
Усьміхалась зямля ў асьвятленьні,
І ліліся над ёю бясконца
Залатыя жывыя праменьні
Веснавога магутнага сонца…
Стала нудна арлу у няволі,
Разбурыў ён жалезную клетку —
Бо ён надта імкнуўся да сонца —
І пакінуў навек зьдзекаў сьведку.
Размахнуў свае крыльлі ў прасторы,
Узьляцеў ён у вышу далёка,
Дзе ў чароўнай красе зьяла сонца,
І агледзіў прастор ясным вокам.
І задумаў ён моцную думу —
Склікнуць сябраў і з імі супольна
Збудаваць жыцьцё новае дзеткам,
Каб жылі яны шчасна і вольна…
| 
Прапануем да спампаваньня!