Заяц (Маракоў)

Заяц Верш Аўтар: Валеры Маракоў 1930 Крыніца: Паляўнічы Беларусі. — 1930. — № 1. — С. 8.

Прапануем да спампаваньня!

Заяц упаў на сьнег,
Стрэл быў сухі і кароткі…
І, задуменнаму, мне
Сьніцца ў крыві бародка. 
Круціцца дым ад крыві,
Сэрца кранулася
Й стала…
„Быццам і жыў і ня жыў“,
Глуха зямля запытала. 
Выйшаў стралок да яго,
Узяў і закінуў
За плечы.
Веяла поле тугой…
У полі і вецер,
І вечар… 
У сінюю скрынку душы
Раптам ударыла сьнегам,
Заяц для смажаньня
Жыў,
Толькі для шчасьця бегаў. 
Зьнік той стралок,
Не відаць.
Што я стаю ў задуменьні?
Можа быць,
Зайца шкада,
Можа, сваіх летуценьняў…