Збор твораў (Купала, 1925—1932)/I/Жалейка/На старую ноту

На старую ноту
Верш
Аўтар: Янка Купала
1925 год

Іншыя публікацыі гэтага твора: На старую ноту.

Прапануем да спампаваньня!

НА СТАРУЮ НОТУ

Сьвеце месяц, сьвеце
З вечара да рана,
Арэ мужык поле
Не сваё, а пана.

Не сваё так поле
Мужычок пахае,
Бо сваёй зямелькі
Так нямнога мае.

Пахае, пахае
І галосіць песьні,
Ўвесь потам пакрыты,
Ўвесь крывавай плесьняй.

У даль у шыроку
Гоне думкі роем,
Гоне іх і ў прышласьць
Глядзіць з неспакоем.

Вось надыйдзе восень,
Двор багацьце зложа,
Будуць поўны торпы
І сена і збожжа.

Весела пан з паняй
Едзе заграніцу,
Мужыку-ж хоць зубы
Злажы на паліцу.

Аручы чужое
Ад Юр‘я да Спаса,^[1]
Сабе й не згарусьціў
К восені запасаў.

Бясхлеббе глухое
На стале засядзе,
Яго з дзецьмі, з жонкай
Пасвара, павадзе.

У карчму загоне
На гора-забаву,
Кажушок, бравэрку
Даць скажа ў заставу.

Сьвісьне ў хаце холад,
Сьвісьне папацёмку,
А ў бары у панскім —
Сосна у сасонку.

І шумяць сасонкі
Мужычку над вухам:
Кінь смутныя думкі,
Кінь ды будзь ты зухам.

Надыйдзе гадзіна, —
Зямелькі прыбудзе,
Запануе доля
У бедным у людзе.

Мужычок сасоньнік
Чуе і ня чуе,
Арэ й ціха плача,
Аб долі бядуе:

Ня шумі, бор панскі,
Так удзень і ўночы,
Пакуль сонца ўзыйдзе,
Раса выесьць вочы.

Раса выесьць вочы,
Пот цела паране;
Пакуль будзе ў хаце
Долі панаваньне.

↑ Сьвята Юр‘я поэта бярэ, як звычайна прынята ў хлебаробаў, пачаткам працы на полі, не прыдаючы яму ніяхага рэлігійнага значэньня. Сьвята Спаса — канчаткам гэтае працы таксама бяз іншага значэньня. Рэд.