|
Шлях. Каля шляху леc хілкі.
Вёска, дзе лес, і магілкі;
Ў вёсцы — з сьвятліцай хаціна,
Ў хаце — з бабуляй дзяўчына.
Там-жа паблізку стаяла
Гэткая-ж хатка бязмала, —
Хлопец у хаце жыў з дзедам,
Быў тэй дзяўчыны суседам.
Звалі дзяўчыну Маланкай,
Хлопца, чуў, клікалі Янкай;
Зналіся змалку абое,
Зналі і сёе, і тое.
Кожны год, цёплай вясною,
Ў поле шоў Янка з сахою;
Кужаль Маланка снавала,
Цэўкі сукала і ткала.
Ўлетку кляпаў хлопец коску, —
Шоў луг касіць за вёску;
Сена дзяўчына сушыла,
Ніўку жаць потым хадзіла.
Жыта ляшыў ён у восень,
Або лучыну біў з сосен;
Шла яна бульбу капаці,
Ці лён часала у хаце.
Сані ён ладзіў зімою,
Ехаў ці йшоў ў лес з пілою;
Часам яна ў лес хадзіла
Ці на таку малаціла.
Далей, ня так ужо далей:
Янку кудысьці пазвалі,
Там пасадзілі за штосьці,
Не адпусьцілі і ў госьці.
Болей яго я ня бачыў;
Чуў, што ня вельмі там скача, —
Нешта капае, валоча,
Ждучы ўсё сонейка ўночы.
Ну, а дзяўчына?.. Э, што там!
Збаю калісь аб ёй потым…
Людзі-ж казалі, што Янка
Вельмі любіўся з Маланкай.
|
Прапануем да спампаваньня!