|
Вецер коціцца па полі,
Жытні колас гнецца прытка;
Гэй, цыганка-варажбітка,
Варажы мне маю долю.
Варажы яе з чырвонай
Зоркі, што над хатай льсьніцца,
З таго шуму, што так мчыцца
Ад дубровы ад зялёнай.
Варажы з рукі яе мне
З рукі правай, мазалістай,
І з крынічкі таей чыстай,
Што бурліць так па каменьні.
Варажы мне добрым словам
З тэй вясёлкі многакветнай,
І з тэй кнігі, з тэй прасьветнай,
Што аб шчасьці кажа новым.
… Тваёй долі няма ў кнізе,
Ні ў вадзіцы, ні на небе,
Толькі ў чорным тваім хлебе,
Толькі ў сьвітцы, рванай рызе.
Ні на зорку залатую,
Ні з крыніцы шумнай, чыстай,
А з рукі тэй мазалістай
Мужыку тут варажу я.
Ой, ты будзеш, будзеш панам,
Ні то князем, ні гэтманам:
Тваё царства ўецца кругам,
Дзе ні пройдзеш толькі плугам.
Бачны будзеш ты ў чырвені,
Што з крывавым потам льлецца,
І ў тым золаце-праменьні,
Што ад коскі адаб‘ецца.
Скарб ты выараш багаты
З нівы гэтай зааранай:
І таляры, і дукаты,
Толькі-ж не сабе, а пану.
А шлюб возьмеш ты з царыцай,
Што жыцьцё усё з табою
Не захоча разлучыцца…
Ой, шлюб возьмеш ты з бядою.
Днём нашле сон, ночкай збудзе,
Сьцерагчы будзе парогу;
Ані з ёй табе у людзі,
Ані з ёй табе да бога!
Як вясною ўсходзяць кветкі,
Падымаюцца хмурліва, —
Укалыша твае дзеткі
Песьняй голаду сьлязьлівай.
Жджэ цябе дарога з ёю,
Ўдоўж і ўшыр зусім малая,
А ў зямлю глыбей затое,
А ў гару — аж зор хапае.
Па ёй будуць цябе везьці
Твае волікі сівыя
І званы аж вежай трэсьці —
На магілкі на старыя.
|
Прапануем да спампаваньня!