|
Ля дарогі, ля далёкай,
Каля крыжавой,
Сьпіць карчма там адзінока
З злупленай страхой.
Пахілілась на старонку,
Прылягла к зямлі;
Невясёлыя карчомку
Думы прыгнялі.
Аб мінуўшай славе, дзівах —
Як была п‘яна, —
Аб дзянькох былых шчасьлівых
Думае яна.
Як ня думаць пра былое,
Поўнае прыкрас!
Перайшло, і ўжо ня тое,
Ўжо ня той, ох, час!
Калісь гоманам шумела,
Людна ў ёй было,
Падарожных многа мела, —
Ўсё ня раз сяло.
І жылося, і вялося,
Гэй, інакш карчме! —
Рэха рогату няслося
Ўлетку і ўзіме.
Адбывалісь вечарынкі
І вясельлі ўраз,
Захапляючы дзянінкі
Ў ночны добры час.
Рэжа музыка званліва,
Топат ног такі!
Разгуляліся на дзіва
Дзеўкі, дзяцюкі.
Кругам старшыя пры чарцы
Селі, люлькі цьмюць,
Аб пагодзе, гаспадарцы
Гутаркі вядуць,
А гарэлка рэчкай льлецца,
Бегае шынкар,
Песьня ўдалая нясецца,
З твару сыпле жар.
Ой, дзянёк так кожны праве
У карчме шум, крык…
Счэзла доля па забаве!
Час вясёлы зьнік.
Ўсё прапала, згібла недзе,
Як сон, як туман;
У карчму ўжо не заедзе
Ні мужык, ні пан.
У стадоле ня ржуць коні,
Коз ня бэчыць зброд,
Не гамоніць пры шынкоўні
Выпіўшы народ,
Косьці парыць у магіле
Ўжо шынкар даўно,
Аб нячыстай людзі сіле
Баюць на адно.
Кажуць: поўнач як настане,
І сяло засьне, —
Адбываецца гуляньне,
Як здаўна ў карчме.
Чэрці, ведзьмы, ваўкалакі
Сходзяцца гуляць;
На стол зьявяцца прысмакі,
Музыка чуваць.
Бліск сьвятла заблісьне яркі,
Пойдзе ходам клум.
Звоняць міскі, пляшкі, чаркі…
П‘янства, скокі, шум.
Жэняць ведзьму з ваўкалакам,
Сватае шынкар,
Попам — рабін, ведзьма — дзякам,
А чорт — гаспадар.
Так гуляюць, покуль недзе
Ня кігне пятух…
Гіне ўсё, і па бяседзе!
Пуста, сумна ўкруг.
Цень са сьцен плыве пануры,
Як з якой турмы,
Кот зьдзічэлы ловіць шчуры
У сянях карчмы.
Крыльлі ў цемнаце лапочуць
Кажаноў, начніц;
Віхры ў коміне хіхочуць —
Жудка без граніц.
Жах карчма ўвесь чуе гэты
І думу снуе
Пра мінуўшыя дні, леты
Лепшыя свае.
1907 г.
|
Прапануем да спампаваньня!