|
Калі бывае мне маркотна, —
А я маркочуся часьцей,
Як гэта думае ахвотна
Мой дабрадзей ці ліхадзей, —
Тады іду я ў лес нядбала,
Каб не мазоліць воч людзям,
На мох валюся дзе папала,
І ўжо я з пушчай сам-на-сам.
Ніхто ня бачыць і ня чуе,
Аб чым тут гутарку вяду,
Дзе думка днюе і начуе,
Сваю хавае дзе нуду.
А з лесам сябры мы старыя, —
Ня раз праводзілі папас;
За сорак год нам дружбу крые,
Калі зышліся першы раз.
За гэты час, на век схаваны,
Шмат мелі ўсякіх лет і зім, —
Былі агні, былі туманы,
Было ўсяго са мной і з ім.
Цяпер, калі сюды прыду я,
Знаёма, ясна як сьляза:
Ўсё тыя шышкі лес гадуе,
Ўсё тая ўецца дзермяза.
Таксама мох ляжыць, як воўна, —
Бы ў пуху песьціцца нага;
Ад птушак ройна, шуму поўна,
Глядзі ды слухай як мага.
Сягоньня бачу тут бярозку:
Была жывой--цяпер ляжыць, —
Як маёй смутнай долі цёзку,
Пасьпеў віхор яе скрышыць.
Бяз часу ёй прышлось замерці…
Ляжы, гаротная, ляжы,
Пакуль не разьбяруць па цьверці
Цябе на дровы ці крыжы!
.............
Прыціхне лес ды зноў аб нечым
Шуміць, гамоніць, колькі дуж,
Супроць вятроў каробіць плечы,
Ўвесь выгібаецца, як вуж.
Вароны ў высі крык заўзяты
Узьнялі, бы клянуць сябе,
А дзяцел дзюбаю зубатай
Дзяўбе сасонку ды дзяўбе.
Зязюлька ў тахт „куку“ кукуе,
Як ёй хто голас натачыў;
Лічу, ці доўга павякую…
Замоўкла… мала налічыў.
1926 г.
|
Прапануем да спампаваньня!