|
Разьвітаньне вам, горы Каўкаскія,
І крыніцы жыцьцёвай вады!
Надаралі вы цёплаю ласкаю,
Варушылі вы ў сэрцы уздым.
Захапляўся я воляй арлінаю,
Захапляўся прыгожасьцю чар.
А цяпер ужо за кожнай хвілінаю
Адчуваю, што я — не ўладар,
Толькі госьць, час якога ўжо скончаны,
Жыць якому хвіліны — ня дні.
Вось таму я так моцна ўсклапочаны,
І ў душы разьвітаньне зьвініць.
Шмат чаго перажыць давялося мне,
Шмат чаго і ня зьведаў яшчэ.
Але сэрца зьвініць сугалосьсямі
Усё ямчэй, і ямчэй, і ямчэй.
Разьвітаньне, кажу я, астатняе
І таму, к чаму толькі прывык,
І таму, што уцехаю братняю
Адганяла мой сум з галавы.
Гэта сон, гэта — мара салодкая,
Што так ціха, бяззычна прайшла,
Што ў крыві забурліла паводкаю
І у сэрцы адбітак знайшла.
Рад я, рад усяму перажытаму —
Непакойна-буйному, цішы…
Я вярнуся к шляху свайму бітаму,
Раскажу я пра гэтую шыр.
Раскажу я пра зыкі зурновыя,
Пра буйной весялосьці размах.
Панясу ў Беларусь песьні новыя,
Няхай іх прасьпявае сама.
Чараваўся лязгінкі я скокамі,
Ад якіх уздрыгала зямля,
Плакаў часам сьлязамі я горкімі,
Чуўшы песьні пра Шаміля.
Песьні гэтыя — помста мінуламу,
Што ўціскала і захад і ўсход.
І цяпер сэрцу кожнаму чуламу
Тых, хварэў хто за край і народ,
Надыходзяць часіны вялікія —
Ўспомніць, хто іх змаганец, гэрой.
І нясецца праклён — песьня дзікая,
Разьвітальная з тэю парой.
А цяпер шлях цяжкі ўжо пяройдзены,
Ужо зьнялася з пагляду чадра!
Я зрабіў ў гэты край уваходзіны,
І ўсяму я дзіўлюся і рад.
Разьвітаньне вам, горы Каўкаскія,
І крыніцы жыцьцёвай вады.
Буду помніць надоўга ўсе ласкі я,
Толькі быць-бы, як вы, — маладым.
Кіславодзк, 1925 г.
|
Прапануем да спампаваньня!