Коннік без галавы (1941)/XIII
| ← Раздзел XII | Коннік без галавы. Раздзел XIII Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі |
Раздзел XIV → |
Прапануем да спампаваньня!
Раздзел XIII
ПІКНІК У ПРЭРЫІ
Першыя ружовыя праменні ўзыходзячага сонца асвятлілі групу прадметаў, што стаялі на пляцы перад афіцэрскімі кватэрамі форта Індж.
Невялікі фургон, запрэжаны парай мексіканскіх мулаў, стаяў у цэнтры гэтай групы. Каля фургона конна на сваёй старой кабыле сядзеў Зеб Стумп.
Навокал усё было ў ліхаманкавым руху. Хутка снавалі ўзад і ўперад людзі, ад фургона яны спяшаліся да афіцэрскіх домікаў і затым назад да фургона.
Іх было каля дзесяці чалавек — салдат форта. Двое з іх, напэўна, былі паварамі, а астатнія — дзеншчыкамі мясцовых афіцэраў.
Сярод апошніх асабліва вылучаўся добра апрануты негр, які важна пахаджаў узад і ўперад. Ён састаяў у лакеях у маёра — камандзіра форта. Ролю кіраўніка гэтай кучкі людзей выконваў сержант, апрануты ў адпаведную форму.
Пікнік наладжваўся багаты — аб гэтым можна было меркаваць па разнастайнасці і колькасці нагружаемай правізіі. Тут былі скрынкі і карзіны разнастайных размераў і форм з вінамі і закускамі іншакраіннага і мясцовага паходжання.
Стары паляўнічы Зеб Стумп, які быў усё-ж нездаволены разнастайнасцю запасаемай правізіі, рашыў дабавіць яшчэ аднаго індыка і таму пачаў падганяць сержанта хутчэй рушыць у дарогу, каб паспець яшчэ схадзіць на паляванне.
Неўзабаве працэсія на чале са Стумпам рушыла ў дарогу.
* * *
Не прайшло і дваццаці хвілін з часу ад‘езду фургона з правізіяй, як на тым-жа месцы пачала збірацца другая кампанія.
З‘явіліся дамы конна. Іх суправаджалі мужчыны, іх сябры і сваякі: бацькі, браты, каханкі і мужы. Амаль усе, хто быў на наваселлі ў Пойндэкстэра, сабраліся тут.
Прыехаў і сам плантатар, яго сын Генры, пляменнік Касій Кольхаун і дачка Луіза. Маладая дзяўчына была конна на крапчатым мустангу.
Пікнік наладжваўся ў гонар Пойндэкстэра. Маёр і афіцэры былі гаспадарамі, плантатар і яго сябры — запрошанымі гасцямі. Для забавы гасцей меркавалася дэманстрыраваць паляванне на дзікіх коней.
Месцам для такога спорту магла быць толькі прэрыя — за дваццаць міль ад форта Індж. Таму патрэбна было як мага раней адправіцца ў дарогу і ўзяць з сабою дастатковую колькасць правізіі.
Як толькі сонечныя праменні заігралі на люстранай гладзі Леоны, экскурсія, пад аховай дваццаці драгунаў, была гатова рушыць у дарогу. Як і ў ад‘ехаўшай раней групе з фургонам, так і тут быў свой праваднік, але толькі не стары лясны паляўнічы ў вылінялым кафтане і паношаным паяркавым капелюшы, а малады паляўнічы на дзікіх коней, прыгажун у маляўнічым касцюме мексіканскага мустангера.
— Давайце рушым, Морыс, — крыкнуў маёр, убачыўшы, што ўсе ўжо ў зборы. Затым, звярнуўшыся да прысутных, сказаў: — Лэдзі і джэнтльмены! Гэты малады чалавек — цудоўны паляўнічы і знаток дзікіх коней. Калі ў Техасе хто-небудзь можа нам паказаць, як трэба паляваць на мустангаў, дык гэта іменна ён — Морыс-мустангер.
— Я не заслугоўваю такіх пахвал, маёр, — адказаў малады ірландзец, далікатна пакланіўшыся кампаніі. — Я толькі абяцаю паказаць вам, дзе водзяцца мустангі.
«Які ён скромны», — прашаптала сама сабе Луіза.
— Тады вядзіце нас, — распарадзіўся маёр.
І адразу-ж вясёлая кавалькада з мустангерам на чале рушыла ў дарогу.
Для жыхароў Техаса праехаць дваццаць міль па прэрыі проста глупства. Гэта адлегласць была пройдзена менш чым за тры гадзіны. Падарожжа прайшло добра, калі не лічыць, што пад канец дарогі ўдзельнікі экскурсіі адчулі моцны голад.
На шчасце, фургон з правізіяй не прымусіў сябе чакаць, і яшчэ задоўга да паўдня вясёлая кампанія размясцілася ў цені вялікага арэхавага дрэва, на беразе ракі Нуэсес.