Коннік без галавы (1941)/XXI

← Раздзел XX

Коннік без галавы. Раздзел XXI Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі

Раздзел XXII →

Прапануем да спампаваньня!

Раздзел XXI

ДУЭЛЬ У ТАВЕРНЕ

Вышаўшы з таверны, маёр ужо больш не ўмешваўся ў гэтую справу. Камандуючаму фортам наўрад ці да твару было заахвочваць дуэль нават у тым выпадку, калі-б яна адбывалася ў рамках устаноўленых патрабаванняў. Гэтым заняліся маладыя афіцэры, якія прынялі на сябе арганізацыю паядынку.

Часу для гэтага спатрэбілася мала. Умовы ўжо былі агавораны. Аставалася толькі папрасіць каго-небудзь з прысутных пазваніць у звон. Як умоўлена, звон быў сігналам для пачатку дуэлі.

Ноч была досыць цёмная, але ўсё-ж было дастаткова відна, каб адрозніць натоўп людзей на бульвары перад гасцініцай. Тут сабраліся не толькі тыя афіцэры, якія вышлі з таверны. Вестка аб разыграўшайся падзеі хутка абляцела форт. Таварышы афіцэраў, а таксама салдаты пракраліся міма варты, каб паглядзець на цікавае відовішча. Былі тут і жанчыны — некалькі бойкіх сен‘ёрын, якія настойліва дабіваліся падрабязных тлумачэнняў. Гутарка вялася шэптам. Стала вядома, што прысутнічаюць маёр і іншыя выдатныя асобы форта.

Натоўп цікаўных стаяў некалькі паводдаль ад таверны, але ўсе позіркі з напружанай увагай былі звернуты на яе. Усе чакалі відовішча.

Абодва ўдзельнікі дуэлі стаялі каля таверны, на супроцьлеглых яе канцах. Як той, так і другі глядзелі ўпарта на дзверы, у якія павінны былі ўвайсці, з тым, магчыма, каб ніколі не вярнуцца. Кожны з іх сціскаў у руцэ рэвальвер.

Нейчы гучны голас крыкнуў:

— Звані!

Пачуўся гучны ўдар звона. Гэты гук, які звычайна абвяшчаў радасць і склікаў народ для ўдзелў ў вясельных урачыстасцях, на гэты раз заклікаў да смяротнага бою.

Звон прадаўжаўся нядоўга. Звон зрабіў не больш дваццаці ваганняў. Далей ён ужо не быў патрэбен. Знікненне праціўнікаў за дзвярыма таверны, рэзкі трэск разрадзіўшыхся рэвальвераў, дрынчэнне разбітага шкла спынілі званароў.

Пры першым-жа гуку звона абодва праціўніка ўвайшлі ў таверну.

Пачуліся першыя стрэлы. Пакой напоўніўся дымам. Абодва праціўнікі прадаўжалі стаяць, хоць абодва былі ранены. Іх кроў струменілася на падлогу. Наступны стрэл быў адначасовым з абодвух бакоў, але ён быў зроблен надаўгад — перашкаджаў дым. Затым пачуліся адзін стрэл за другім. І раптам наступіла поўная цішыня.

Ці забілі яны адзін другога? Па ўноў даляцеўшых гуках можна было меркаваць, што абодва жывыя. Перапынак здарыўся таму, што праціўнікі спрабавалі знайсці адзін другога, напружана ўглядаючыся праз заслону дыму. Ні той, ні другі не рухаліся і не гаварылі, каб не выдаць сваёй пазіцыі.

Цішыня скончылася падвойным стрэлам, за якім пачуўся грукат двух цяжка падаючых цел.

Затым пачуўся шум перакуленых крэслаў.

І, нарэшце, яшчэ стрэл — адзінаццаты.

Прытаіўшы дыханне, натоўп чакаў дванаццатага стрэлу.

Замест стрэлу пачуўся чалавечы голас. Гаварыў мустангер:

— Мой рэвальвер ля вашай скроні! У мяне астаўся яшчэ адзін зарад. Прасіце прабачэння, або вы памрэце!

Цяпер натоўп зразумеў, што барацьба набліжаецца к канцу. Некаторыя смельчакі зазірнулі ў акно. Яны ўбачылі двух мужчын, распасцёртых на падлозе. Абодва ў акрываўленай вопратцы, абодва цяжка раненыя. Адзін з раненых, у вельветавых штанах, падперазаны чырвоным шарфам, нахіліўся над другім і, прыставіўшы рэвальвер да скроні, пагражаў яму смерцю.

Такая была карціна, якую ўбачылі гледачы праз завесу серністага дыму.

Адразу-ж пачуўся і другі голас, голас Кольхауна. Тон яго ўжо не быў фанабэрыстым. Гэта быў проста жаласны шэпт:

— Досыць!.. Апусціце рэвальвер… Я прашу прабачэння…