|
„Ubi vita, ibi poesis“.
(Дзе жыцьцё, там — поэзія).
Ліпнёвай раніцай ўздыхала неба,
Ў паветры пахнула расою. Цішыня.
Туманам грудзь акутала зямля,
Зялёным пырнікам асыпалася глеба.
Прастору глыб, блакітная дуга
На кругазоры лесу апусьцілась,
Пад грудзі з больлю сэрца закацілась,
Гняздо зьвіла ў грудзёх маіх туга.
У вастрозе раніца кадзіла дым вясны.
Пад ціўканьне на даху вераб‘ёў.
Клубок дзяцінай радасьці і днёў
Разьвіўся. Спакой укралі сны.
Бялеў туман ў паветры малаком,
І малака прыемны пах каровы
Заказытаў мне нос. Курыўся дым вясновы.
Вастрог душыўся кратаў талакном.
З далі даносіцца мне трахтаньне дарогі.
Аб сьветлай раніцы задумалася даль.
У хмаркі бела-сіні шаль
Сьцягнулі месяца бялеючыя рогі.
У вастрозе раніца кадзіла дым вясны.
— Кра!—Кра! — На даху чорная варона, —
І гэты крык, падобны сьмерці стогна,
Трывожыў мой спакой, каханьне, сны.
Агністы пук, куль сонечнай саломы
Праз краты пырснуў, дрыгнуў на пасьцель,
І туману расплывісты кісель
Растаяў, зьнік, як гукі звону.
Агністы пук лізаў цэмэнту ногі,
На даху вераб‘і спраўлялі гучны хор,
Сьмяялась даль, сьмяяўся кругазор,
Здалёк няслося трахтаньне дарогі.
Трр! Сьвісток. Вастрожнікі ўсталі,
Сьмяюцца з лёх і кашляюць з вакон;
І фабрыкаў працяжны, востры стогн
Хавае раніцы ліпнёвай чары.
Ліпнёвы дні, як вечнасьці кудзелю,
Прадзе майго жыцьця верацяно.
Як гаспадар бязбожны ў нядзелю,
Перасыпаю дні, як на таку зярнё.
Душою, сэрцам я — і моцны, і цьвярозы,
Мне аднастайнасьцяй ня страх жыцьця:
Я пролетар, я — новых дней дзіця;
Ня страшны мне дні буднічнае прозы.
Ў грудзёх маіх поэзія бурліць, —
Я — валадар над ўласнаю красою,
Я песьні барацьбы нясу з сабою,
Я жыць хачу, цярпець, кахаць, тварыць.
| 
Прапануем да спампаваньня!