Мая ліра (1924)/II/Загляне сонца

← Божа зжалься

Загляне сонца Верш Аўтар: Казімір Сваяк 1924 год

Ой на Русь ды Белу →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Загляне сонца…

Прапануем да спампаваньня!

ЗАГЛЯНЕ СОНЦА…

Загляне сонца ў наша ваконца,
Хатку асьвеціць праменьмі —
Да цёмнай ночы ажывіць вочы
Боскім да працы натхненьем.

Позна мы ўсталі, і шмат праспалі,
Гойдалі злыдні нам долю —
Пяялі песьні нам на прадвесьні,
Песьню патолі ў няволі,

Заход сьмяўся — каб ён даждаўся,
У лапцёх што с труду мы спалі —
Усход нас мучыў цяжка — балюча:
Хацеў, каб з душой мы прапалі.

Абы балота, будзе ліхота:
Дзёрлі нас нянькі начніцы —
Аж да жывога — мо’ з волі Бога —
Кроў аж зрасіла зямліцу.

Аж застагнала зямля у падвалах,
Неба пакрыў блыск агняны —
З болю зямліцы, с крыві крыніцы,
Брат наш збудзіўся русьняны.

Асьвеціць сонца яго ваконца,
Злуду мар сонных разьвее —
І выйдзе с плугам ён саматугам,
Родненьку ніву засее.

Груган з Усходу, а крук з Заходу
Дарма там жыру шукае —
Бо зерне спорна, у волю прасторна
Хутка пад неба ўзрастае.