Вось яны, родныя гоні —
Радасьць былая мая.
Ўспомніў яе я сёньня,
Сёньня яе я сваяк.
Годы мяне кружылі,
Кідалі гэтак і так,
Кроў не астыла-ж у жылах,
Ўшчэнт не змарыла слата.
Зноў я вярнуўся к прасторам —
К родным забытым шляхам.
Мне маяком былі зоры,
Прыстаняй — хаты страха.
Шчыра яна прыгарнула
Блуднага сына — мяне.
Ўсё, што было і мінула,
Стала мне ноўю зьвінець.
Сёньня я ўсім ў захапленьні,
Ўсё мне ўспамінкі нясе.
Быў я і буду сумленным
К гоням і роднай страсе.
Хіба забыць можна тое,
Тое усё, чым я жыў?
Вечна яно, залатое,
Будзе мне голаў кружыць.
Будзе валошка ўплятацца
Густа у бель валасоў,
Будзе заўсёды здавацца
Песьняю шэпт каласоў.
Будзе ў спатканьне і ростань —
Колькі іх стрэну ў жыцьці —
Сьніцца мне родная постаць,
Будзе валошка цьвісьці…
1926 г.
|