|
Дзіўныя твае занадта вочы,
немагчыма нават разгадаць:
цёмныя,
як восеньскія ночы,
светлыя,
як морская вада.
Не сказаў-бы,
што і стан твой гнуткі…
Што-ж мяне пародніла з табой?
Можа тонкія,
абветраныя рукі,
што прапахлі сонцам і вясной?
Можа косы русыя,
Дзяўчына,
што на старце вецер расплятаў?
Я не ведаю нічога аб прычынах
І пра гэта думаць перастаў.
Я цябе прымаю,
быццам песню,
што праходзіць праз маё жыццё:
бурную,
як ранняе прадвесне,
ясную,
як поначы касцёр.
Несціханая твая гамонка,
апавітая жывым цяплом,
адклікаецца у рытмах звонкіх,
у радках маіх ласкавых слоў,
І тваю шумлівую вясёласць,
поўную напружанага жыцьця,
я прабую выспеваць уголас,
вынесці у песнях на прасцяг.
Каб твае пачуцці і настроі,
чым заўсёды маладосць жыве,
супраць нашых ворагаў,
як зброю,
загартоўвалі мой грозны верш.
Толькі, пэўна, з гэтае прычыны
заручыў нас тэнісовы старт…
Дзеўчына совецкае краіны,
ты мая найлепшая сястра!
І няхай пакеплівыя вочы
немагчыма нават разгадаць —
цёмныя,
як восеньскія ночы,
светлыя,
як морская вада, —
Я цябе прымаю,
быццам песню,
што праходзіць праз маё жыццё:
бурную,
як ранняе прадвесне,
ясную,
як поначы касцёр.
1933 г.
|
Прапануем да спампаваньня!