|
У бярозавых прысадах
Ападае голле нізка…
Ты ідзеш вішнёвым садам,
Маладая трактарыстка.
З лапушнога лісця росы
Асыпаеш поўнай жменяй.
Ручаём спадаюць косы,
Разліваюцца струменнем.
Лёгкім крокам трактарысткі
Узыходзіш ты на ганак,
І адразу-ж
Прамяністы
Без цябе смутнее ранак.
У вачах,
Як вір, глыбокіх,
Ты нясеш усю уцеху,
Нават ямачкі на шчоках
Поўны радаснага смеху.
Гэта радасць льецца лавай
У пакоі сельсовета,
І ўсміхаюцца ласкава
Вочы Сталіна з партрэта.
Зараз ён устане, здэцца,
Дапаможа
і навучыць…
і ў тваім маленькім сэрцы
Абуджаецца рашучасць.
Ты гаворыш вельмі мала:
— Пад чырвоным стаўшы сцягам,
Я, шчаслівая, трымала
Перад Сталіным прысягу.
Паклялася смертнай клятвай —
Дзень і ноч руплівай працай
За дзве тысячы на трактар,
Як за гонар свой, змагацца.
Словы гэтай клятвы думнай
Да нямоты ўсіх здзівілі:
Дзе-ж ёй, беднай лёгкадумнай
Адшукаць на гэта сілы?!
І заўвагай недарэчнай
Хтосьці сэрца крыўдна коле,
Што і Сталіна, бясспрэчна,
Ты не бачыла ніколі.
І тваіх вачэй крышталі
Пацямнелі пад навалай:
— У мяне —
У сэрцы Сталін,
Я душою прысягала.
Дзве гарачыя слязінкі
Пакаціліся, як зоры…
Ты стаіш, мая дзяўчынка,
І нічога не гаворыш.
Але ведаю, што справу,
За якую ты клялася,
Ажыццёвіш…
Пойдзе слава
Пра цябе па ўсіх калгасах.
Хто душою чыстай, светлай
Перад Сталіным клянецца —
Знойдзе сілы здзейсніць мэту
І прысягі не зрачэцца.
1937 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!