Белай шапкай калышацца хмель
Паміж гор, дзе бягуць раднікі.
Мае думкі аб новай вясьне,
Ў маіх песьнях ізноў васількі.
На хвіліну агорне журба,
Ня журба, а жыцьцёвы надлом,
Што люблю сакаліны размах,
Што жадаю зімой васількоў.
Я жаданьням дарыла прастор,
Хай умруць на марскіх берагах.
Дзікім сьмехам рагоча прыбой,
Ў сініх хвалях радзілася рань.
Ў сініх хвалях радзілася рань, —
Сонца косы палошча ў вадзе…
Дык чаго, дык аб чым сумаваць?
Не сягоньня, дык заўтра мой дзень.
Не сягоньня, дык заўтра ў душы
Празьвініць рой разбуджаных слоў…
Не хачу ні аб чым варажыць.
Ні жалець, што ў гадах адцьвіло…
Паміж гор, дзе бягуць раднікі
Белай шапкай калышацца хмель.
Ў маіх думках цьвітуць васількі,
Мае песьні аб сьветлай вясьне.
Каўказ. Чорнамор‘е, 1926 г.
|