|
Эх пара, пара пакосная! З расой
У радкі трава кладзецца пад касой.
Бязупынна ў небе жаўранак пяе,
Сонца сьпёку на касцоў агнём ліе.
Эх і сьпёка-гарачыны!… Аж папацелі.
Бель-кашулі так ліпнуць, ліпнуць к целу,
Сена з краскамі пахучымі ў стагох.
Старыкі і маладыя на лугох.
Косы звоняць упіваюцца ў траву,
ў сакавітую квяцісту мураву…
Ціхі ветрык, бы жартуючы з травой,
Нахінае яе к долу галавой,
Покуль тая не расстанецца з расой,
Ды ня схіліцца пад востраю касой.
А там ў высі з сінякудрай галавой
Хмарка крадучысь спусьцілась над гарой.
— Эй, жывей вы там, кабеты, — трэ‘ сачыць,
Каб сухое сена нам не замачыць, —
Непакояцца мужчыны за пакос,
і кідаючы няскошаны пракос
Пачынаюць працаваць ўжо на стагох.
І кіпіць работа дружна на лугох.
Эх і люба ж на зары касіць з расой!…
У пракосы луг кладзецца пад касой.
|
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%97%D0%B4%D1%8B%D0%BC%D0%B0%D0%BA_1.jpg)
