Над прасторам ніў і над квяцістым лугам…
| Над прасторам ніў і над квяцістым лугам… Верш Аўтар: Валеры Маракоў 1926 Крыніца: Полымя. — 1926. — № 3. |
Прапануем да спампаваньня!
* * *
Над прасторам ніў і над квяцістым лугам
Бубянцом ахвотна празвінець.
Гэты клён курчавы, як зялёнай пугай,
Апавіў і сцебануў мяне…
Зашумелі ціха дарагія нівы
Срэбнай песняй спелых каласоў.
Я прыйшоў падслухаць гэты шум тужлівы
І прайсціся роднай паласой.
Пабялела даль, і па-над сінім борам
Запаліла сонца яркі свет.
Як надзеі, тухнуць залатыя зоры
На прасторы песенных завей.
Зноў лясок-дубняк перада мной знаёмы
Так шуміць, як некалі шумеў,
Дзе не раз я у разгульна-вольны момант
Разліваў з хлапцамі песні й смех!
Эх, хлапцы, было нас дружных вельмі многа,
Кожны вырас, шлях свой адшукаў:
Той пайшоў сялянскаю мяжой-дарогай,
Гэты выйшаў новы дзень каваць.
Толькі я адзін праходжу без прытулку
То па бруку пыльным і сівым,
То зальюся песняй нечакана-гулкай
Сярод яркіх кветак і травы…
А цяпер над лесам і квяцістым лугам
Бубянцом ахвота празвінець.
Гэты клён курчавы, як зялёнай пугай,
Апавіў і сцебануў мяне!..