|
Ты нам раскинулась лесам, балотами,
Выдмай песчанаю, неураджайнаю,
Маци зямлица, и умалотами
Хлеба над мерку не даш звычайную.
А сын твой, беднай адзет сермягаю,
З лыка плецёные лапци абуўшы,
Едзе драбинами, ци калымагаю,
Конем, што цягне, якбы заснуўшы…
Усё ў табе бедна. Часта заплачэ
Мужык араты дзеля злой доли,
Цяжка працуючы. Іон жэ адначэ
С табой разстацца ня ждзе николи.
И непрыглядную хату с пажытками,
И поле скупое, выган без пашы
Мы, апрануўшыся старыми сьвитками,
Любим и цэним—бо яны нашы.
Дасць Бог крывавым потам аратаму
Здабрыць песчану зямлицу здарыцца,
Жыць добра сытаму, хоць не багатаму,
И дзеля сьвята чарка нам зварыцца.
Сонца навуки скрозь хмары цёмные
Прагляне ясна над нашэй ниваю,
И будуць жыци дзетки патомные,
Добраю долей долей шчасливаю!…
|
Прапануем да спампаваньня!