На залатым пакосе (1927)/У разгары жыцьця/Палюбіў я асеньняе раньне

← Я не кахаў

Палюбіў я асеньняе раньне Верш Аўтар: Валерый Маракоў 1927 год

Ты ня знаеш, Ніна →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Палюбіў я асеньняе раньне…

Прапануем да спампаваньня!

∗     ∗
∗

Алесю Івашкевічу

Палюбіў я асеньняе раньне
І красу зарунелых далін,
Мо‘ затым, што у срэбным тумане
Апавіты жальбою палі —
Палюбіў я асеньняе раньне.

Ў гэтым раньні халодным і сінім
Многа шчырасьці й многа крыві.
Чуеш там за шырокай далінай
Нехта кажа, — Валеры, жыві,
Ў гэтым раньні халодным і сінім.

Ціха сьцелецца жоўтае лісьце
І пяе аб мінулым трава,
Што цяпер весялей як калісьці
Песьні шчасьця і волі сьпяваць.
Ціха сьцелецца жоўтае лісьце.

Знаю я, што ў палёх непагодна,
Недзе плача мінорна струна,
Бо за гэтым акордам нягоды
Будзе пець і сьмяяцца вясна…
Знаю я, што ў палёх непагодна.

Палюбіў я асеньняе раньне,
Бо ў ім многа раздум‘я і сьлёз,
Калі нехта ляжыць на кургане, —
Значыць працы будзённай ня зьнёс.
Палюбіў я асеньняе раньне.