На ростані (1924)/I/Дзед

← Віхор

Дзед Верш Аўтар: Уладзімір Жылка 1924 год

⁂ Толькі той, чый вольны дух →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Дзед (Жылка).

Прапануем да спампаваньня!

ДЗЕД.

Патухшымі вачыма
Глядзіць на божы сьвет
Стары, у крук сагнуты,
Як голуб, белы дзед.

Пражыў на сьвеце многа:
Бяз нечага сто год;
За век пабачыў гора,
Ня мала вынес слот.

Калісьці, да паўстаньня,
Рабіў, цярпеў прыгон…
К нямцом няраз віціны
Ганяў па Нёмне ён.

Меў сілу непамерну,
Здаровы быў, як мур.
Таму так жыва, з песьняй,
Гарэ сын родны — „шнур“;

Таму так — шчыры ў працы —
Будуе Край Свой ўнук,
Адважны і бясстрашны,
Не пакладае рук.

А дзед жыве мінулым,
Таёмным і глухім,
Гаворыць — бае казкі
Аб даўным і сівым;

Пра войны, панства, войтаў,
Русалак і начніц, —
І хараством чаруе
Няхітры склад быліц.

Ды часта паглядае
За вёску ён… туды,
Дзе між бяроз пад крыжам
Спачыне ад бяды.

Ды хоць стары, а думку
Гадуе ўсё адну:
Хоць перад сьмерцю ўбачыць
Свабоднай старану!