На сцэне і ў залі

На сцэне і ў залі Аўтар: Паўлюк Трус

Прапануем да спампаваньня!

Над прасторам і зацішшам,
У дзікім гневе навальніц,
«Бронепоезд» даль калыша,
Мчыцца ў будучыні дні.

Надрывае бурай грудзі,
Водгук коціцца ў прасцяг.
І ў душы рабочых будзіць
Песні новага жыцця.

Я ўглядаюся далёка
У жыццерадаснасць і шыр,
Толькі чую, як глыбока
Нехта лаецца ў душы:

"Што-б вам так, а што-б вам гэтак,
Дайце-ж жыць хоць за патэнт…
…Не даюць пабачыць свету,
Кажуць — «Вредный элемент».

А прад дамаю ў шаўёне
Вобраз «прошлага» ізноў.
Думкі чорныя наводзіць
За «Коварство и любовь»:

«Ці развеяць успаміны
Па-над бурамі ў жыцці?
Ці пякучым какаінам
Душу й сэрца атруціць?»

Вось мяшчаначка з біноклем
Углядаецца наўскос…
Вочы ўпалыя прамоклі
Ад балючасці і слёз.

Грудзі сціснуліся жалем,
Галаву спавіў туман.
Нібы лебедзі на хвалях,
Думкі мкнуць «За океан».

Толькі тоўсты не ў гуморы…
Бляск вачэй яго пагас.
Сёння бачыць ў «Ревизоре»
Сам сябе ў апошні раз.

Я гляджу — і ў аксаміце,
Бачу, нехта спахмурнеў.
«Штилем» крозы апавіты,
Прад вачамі страх і гнеў.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Я над цеменню й зацішшам.
Па-над кручамі, як гром,
Хвалі гнеўныя калыша,
Б’ецца ў грознасці «Разлом».

А «Разлом» і пры ўваходзе…
Говар, смех, парывы дум…
І ў няспынным карагодзе
Людзі йдуць, ідуць, ідуць.

То-ж рабочыя з заводаў —
Дзеці сталі і машын.
Яны ў водблісках свабоды
Будаваць прышлі і жыць.

Чуць, як б’ецца буравеснік,
«Бронепоезд» мчыцца ўдаль,
І плывуць далёка песні,
Песні, звонкія, як сталь.