Ня тая залатоўка
| Ня тая залатоўка Проза Аўтар: Францішак Умястоўскі 1927 год Крыніца: Часопіс «Беларускі Дзень», № 7, 14 красавіка 1927 г., б. 6 |
Прапануем да спампаваньня!
Жыў у мястэчву чыноўнік, вялікі хаборнік. Бывала гаварыць нават ня хоча з чалавекам, калі той ня дасьць яму залатоўкі. Ён за за быле што чапляўся да людзей, і дзіў з іх грошы, як баба малако з дойнай каровы.
Ажно здарылася з ім няшчасьце: пайшоў купацца, наплыў на глыбіню і пачаў тануць.
— Чалавек тоне, ратуйце, лодку давайце! — крычалі людзі.
Якраз у той час праходзіў блізка стары Янкель, які не адну сваю залатоўку з болем у сэрцы мусіў апусьціць у заграбушчую запу хаборніка.
— Ша, ша! чаго крычаць? — пацікавіўся Яннель.
— Ды як вя крычаць, чалавек тоне, — азваліся людзі.
— Яні чалавек?
— Ды наш хаборнік.
— Дык навошта гэты крык, навошта лодка? — адказаў Янкель: — пакажэце яму хутчэй залатоўку, дык ён сам выплывець.
Заварушыліся людзі, давай па кішанёх шукаць залатоўкі, але не знайшлі, бо кішані іх былі пустыя.
— Трэба ў яго пашукаць, — азваўся нейкі дагадлівы. І апусьціўшы руку у порткі хаборніка, пакінутыя на беразе, выцягнуў з яго кішані цэлую жменю грошай.
— Гэй, хаборнік, хадзі сюды, мает табе залатоўву! — пачалі клікаць яго людзі.
Але хаборнік ня выплываў.
— На гэныя залатоўкі ня выплываець, — адказаў усьмяхаючыся Янкель, бо ласы ён толкьі на залатоўкі з чужой кішані.
І праўду казаў Янкель: ня выплыў хаборнік — пайшоў на дно
Д. П.