|
Па зімніку проста
Ідзеш да ракі.
Бялеюцца ўсюды
Карчы і сукі.
Завалены сьнегам
Абшары балот.
На белых разлогах
Лаза, нібы дрот.
Альшэўнік бяз лісьцяў
Задумны такі;
Галіны, як жылы,
Плятуцца ў кручкі.
Блішчыць палітура,
Па гладзі зямлі.
І гурбы-мядзьведзі
Шыр-даль абляглі.
Замёрзла зыбуха,
Застыгла дрыгва.
Прытоптаны к нізу
Чарот і трава.
Сярод азярынаў
На коўдрах сьнягоў
Праложаны трэлі
Да белых стагоў.
І трэлі плятуцца
Туды і сюды,
І хочуць схавацца,
Ад белай жуды.
Няма дзе схавацца,
Мароз аж пячэ.
Ён голаў аб хвоі,
Бы камень, таўчэ.
І хвоі ў магерках
Пуховых дрыжаць.
Ваўняныя сьвіткі
На карках ляжаць.
І сьнег на галінах,
Як сала, як сыр.
Бы йдзе ў пуць-дарогу
Асілак-пастыр.
Ідзе ён, ідзе ён, —
На месцы стаіць.
Лес, стоячы, дрэмле,
Аб леце сны сьніць.
А ціш… Аж страхоцьце
Балюе ў цішы;
Ні птушак у лесе,
Нідзе ні душы.
І сьпяць таямніцы.
У прухкай труне:
Да лета схавалісь
У рэчцы на дне.
А рэчка пад лёдам
Свая — не свая.
Чужыя ёй хвоі,
Чужая зямля.
Плынь рэчкі ня кіне
Імпэтна, цябе, —
Ідзі, як па мосьце,
Па гладзі яе.
Направа, налева,
Таўчэцца крышталь.
Нябёсы з зямлёю
Сшывае шыр-даль;
Сшывае іголкай
У торбу адну,
Наводзіць дрымоту
І кліча да сну.
Глядзі, не засьні тут —
Засьнеш наўсягды,
Бяз гэтага досіць
На сьвеце бяды.
Карысьці ад сьмерці
Тваёй нікаму,
А мо’ толькі ветру
Балот аднаму.
Пачне ён галёкаць,
Як воўк той, брысьці, —
Пацеха і радасьць
У дзікім выцьці.
Туманяцца далі,
Іскравіцца бель,
Надходзіць з імшары
Віхура-круцель.
У белай спадніцы
Імглы ільдзяной.
Хрыпіць і галосіць
Шалёнай ганьнёй.
Віхура кудзелю
На соснах прадзе,
Сівою мяцёлкай
Паляны мяце.
І пыліць, і трусіць,
І сее муку;
Качаецца, стогне,
Ляжыць на баку.
На сумных пустэчах
Пячэ пірагі, —
Вялікія булкі,
Як горы-стагі.
І кашляе пушча,
Ад сьцюжы хрыпіць,
І дрэва па дрэву
Іграе, скрыпіць.
І звон нейкі звоніць,
Гудзіць нейкі гул;
На сьнежным прытулу
Брыдзе няпрытул.
Штось мелецца ў лесе,
Між жорнаў на мак;
Малоціцца нешта,
Дрыгочыць таптак.
А бліскі сьняжынак
Варожаць абшар,
Бы кветкі шчакочуць
І вочы і твар.
Ты — шэрая кропка
На шлюбе віхроў,
Ты — нутлая плямка,
Сярод пустыроў.
Па зімніку белым
Ў агне завірух
Брыдзеш адзінокі,
І стыгне твой дух…
| 
Прапануем да спампаваньня!