Парог (Тургенеў/Абрамовіч)

Парог Верш Аўтар: Іван Тургенеў Пераклад: Зыгмунт Абрамовіч Крыніца: Наша ніва, №33 — 1910 г.

Падзагаловак і словы пасля тэкста: (Па рас. напісаў І. Тургенев) / Слуцк. 13 VII — 10. Перэклаў Зыгмунт Абрамовіч.

Прапануем да спампаваньня!

Я бачу вялікі дом. У пярэдняй сьцяне вузкіе дзьверы адкрыты насьцеж; за дзьверамі сумная імгла,

Перад высокім парогам стаіць дзяўчына. Гэта непраглядная імгла дышыць марозам, і разам с холадам выходзіць з глыбокасьці глухі голас:

— О, ты, што жадаеш перайсьці цераз гэты парог, — ці ведаеш, што цябе чэкае?

— Ведаю — атказывае дзяўчына.

— Холад, голад, ненавісьць, пагарда, насьмешка, крыўда, вастрог, хвароба, сама сьмерць!

— Ведаю.

— Ты будзеш адрэзана ад сьвету, адзінокая!

— Ведаю… я гатова. Я гатова перэнясьці ўсе мучэньня, ўсе удары!

— Ня толькі ад ворагоў, але і ад родзічоў, ад прыяцелёў?

— Але… і ад іх!

— Ты гатова на ахвяру?

— Але!

— На безыменную ахвяру? Ты пагібнеш, і ніхто ня будзе ведаць, чыю чціць памяць…

— Мне ня трэба ні падзякі, ні жаласьці. Не патрэбна мне імя.

— Гатова ты на праступак?

Дзяўчына апусьціла галаву.

— І на праступак гатова.

Голас не зара пачаў пытацца дальш.

— Ці ведаеш ты, — спытаю наканец — што можэ прыйдзецца перэстаць верыць ў тое, у што верыш цяпер, што можэш зразумець, што ты ашукалася і дарма загубіла маладое жыцьцё?

— Ведаю і гэта. І жадаю увайсьці!

— Дык увайдзі!

Дзяўчына пераступіла праз парог, і цяжкая заслона закрылася за ёй…

— «Дурная!» — сказаў нехта з боку,

— «Сьвятая!» — у адказ праняслося здалёка…