Паэт (Лермантаў/Глебка)

Паэт Верш Аўтар: Міхаіл Лермантаў Пераклад: Пятро Глебка

Прапануем да спампаваньня!

Кінжал мой зіхаціць аправай залатой,
      Клінок надзейны, без заганы;
Булат яго калісь таемнаю рукой
      На Ўсходзе бранным гартаваны.
 
Джыгіту шмат гадоў служыў ён у гарах
      Без жаднай платы за паслугу;
Правёў ён страшны след не па адных грудзях
      І не адну прарваў кальчугу.
 
Як паслухмяны раб, забавы ён дзяліў,
      Звінеў на крыўдныя прамовы;
У тыя-б дні яму чужым, ганебным быў
      Убор багаты, каляровы.
 
Яго за Тэракам казак адважны ўзяў
      На трупе пана па сканчыне,
І доўга ён пасля закінуты ляжаў
      У пыльнай краме армяніна.
 
Цяпер без родных ножан, збітых на вайне,
      Вісіць героя друг паходны;
Ён цацкай залатой зіхціцца на сцяне —
      І неславуты, і няшкодны.
 
Ніхто яго прывычнай, дбайнаю рукой
      Не чысціць больш, не даглядае,
І надпісу яго з малітвай прад зарой
      Ніхто рупліва не чытае...
 
А ці не так у кволы век наш ты, паэт,
      Сваё затраціў прызначэнне,
На срэбра ўладу прамяняў, якую свет
      З маўклівым слухаў захапленнем?
 
Бывала, мерны гук тваіх магутных слоў
      Успалымняў байца для бітвы;
Ён быў патрэбны ўсім, як чара для піроў,
      Як фіміям у час малітвы.
 
Твой верш, як божы дух, лунаў над грамадой,
      І водклік дум высокародных
Гучаў, нібыта звон на вежы вечавой
      У дні нягод і свят народных.
 
Ды надакучыў нам твой просты, горды зык,
      Нас цешаць бляскі і падманы;
Як даўняя краса, наш даўні свет прывык
      Хаваць маршчыны пад румяны...
 
А ці праснешся зноў, абсмеяны прарок?
      Ці ўжо ніколі для змагання
Ты з ножан залатых не вырвеш свой клінок
      Пакрыты ржою ганьбавання?