|
Якійся поваръ дуралей
Атскочыў съ кухни въ винапольля[1]
Богабаязенъ, бачышъ, стаў,
Й тэй дзень па кумѣ
Йонъ по́минки спраўляў.
А у кухни, штобъ мыши,
Часамъ шкоды ни зрабили,
Сцяречъ зьядбо́ная
Ката наста́виў.
И што жъ—вярнуўшыся дамо́ў,
Йонъ тамъ убачыў?
На масту абгрызки пирага̀,
А сторожъ Котъ
За вуксуснымъ бачо́нкамъ
Пильнуя на типёнкамъ.
Во! йонъ машенникъ,
Во пражора!
Ци бачыли вы,
Добры людзи, вора?
Ката йонъ абличая,
А Котъ свайго ни пакида́я,
Типлёнка даѣда̀я.
Бывала-жъ ты ий зъ малечку
Найдзѣ чужаго ни заче́пишъ.
Цяперицька — шаба́шъ!
Ня падыходзь ня то што къ хаци,
А къ сьвинарцы.
Маўляў[2] тэй паганюкъ.[3]
Ня тутъ будзь сказана, къ аўча́рцы.
Ишъ йонъ страмоцьце!
Ишъ вислюга!
Йонъ первый у сялѣ варюга!
Яго усе поваръ лая,[4]
Рукамы ни чапа́я[5]
Аднача, пакуль по́варъ
Кату́ атчытаваў, да пѣў,
Котъ за бачо̀нкамъ
Да костачки типленка зьѣў.
Во! дурень поваръ!
Чымсь — съ катомъ лиментавацца,
Ци ня луччей было за прутъ узяцца.
|
Прапануем да спампаваньня!