(бальляда).
У замку прыгожым
Ў Гішпаньі далёкай
Графіня Інэза жывець. —
Ды траур ў тым замку
І змрок і сумнота,
Бо нельга сьмяяцца, ні пець.
Графіня ў малітвах
Праводзе гадзіны,
З ружанцам пацеры вядзе.
А твар яе бледы,
А погляд ўсьцяж сумны
Усьмешкай людзям ня блісьне!
Так, ў вопратцы чорнай,
Па залям замковым
Плыве дзесь, у процьму глядзя.
А служба трывожна
Прад ёю гне шыю,
Хоць к усім міласэрна яна.
Так, некалькі год ўжо
Сум ўладу спраўляе,
Са дня як рукою прадажнай
Ў горах, ў яры глухім,
Быў забіт‘ яе муж
Дон Пэдро да Гомэц адважны.
І доўга ўсе гэтак
У замку трывала,
Аж неяк, у час веснавы
Прыкмеціў вартоўнік
Са сьценаў замковых
Гурток падарожных ў пылі.
Дазналісь: пасьля
Крыжавога паходу,
Няверных збароўшы палкі
Вяртаў пераможцам
З краіны далёкай
Рамон Пэрголезэ ўдалы.
Бы Тэб той прыгожы,
„Бы тыгр — лоўкі, дужы,
„Ен гутарку з доннай вядзе:
„Змарыліся коні
„І людзі паслаблі,
„Асады-ж ня відна нідзе!
„Дык ветліва просіць
„Прыгожу ўладарку
„Дазволіць у замку начлег“…
Зірнуўшы, згадзілась
Інэза адразу:
„Крыжоўцам адмовіць?! то-ж грэх!!“
Падчас жа абеду
З яе вусн суровых
Імкнуш звонкі соладкі сьмехю
Калі-ж к вячэры
З кружганкаў схадзіла,
Саромючысь бы малалетка.
На вопратцы чорнай,
Прышпілена к грудзям,
Ірдзела чырвоная кветка…
Аднак-жа на заўтра,
яшчэ раніцою,
Ад‘ехаў дон Рамон з дружынай,
І хутка ўвесь гурт тых
Ваякаў адважных
Расплыўся у воддалі сіняй…
З тэй пары замак ўвесь
Яшчэ больш пачарнеў,
Інэза яшчэ больш зьбялела,
На высокім чале,
Над брывёю крутой,
Няпрыкметна маршчынка асела
Ды хоць вочы Інэзы,
Няраз ў даль глядзяць,
На рэсьніцах няраз віснуць сьлёзы,
Ня прызнаецца яна
Чаму гэта тады
Прышпіліла к грудзям кветку розы…
Прапануем да спампаваньня!
