|
Прамчаліся шляхі і вёрсты,
Ня лезе ў вочы золь-слата.
Бацькі, браты і сёстры
Наўкол бяседнага стала.
Я сёньня з імі, ў іхнім коле,
Якая радасьць на душы!
У вокны зьвесілася гольле
І неяк ласкава шуміць.
Ківае ветліва лістамі,
І быццам просіцца за стол.
Мяне ў сям‘і яно, вітае, —
Схіляю голаў яму ў дол.
Ўзьнімаю чару за бяседу,
А слова з вуснаў аніяк.
Ну ці-ж аб гэтым мог я ведаць?
Ў жыцьці здараецца ўсяляк.
Учора сум авейваў скроні,
А сёньня — скупасьць горкіх слоў.
Я цісну сам сабе далоні
І апушчаюся на ўслон.
Бацькі глядзяць на ўсё зьдзіўлёна,
І за здароўе п‘юць браты.
Вясновым вечарам зялёным
Сьмяюцца казачна лісты.
Такога вечару ня помню,
Глядзець мне хочацца ў вакно, —
Якраз-жа трэці тыдзень — поўня,
Над лесам іскрыцца віно.
Я п‘яны вечарам вось гэтым,
Ў чужых краёх такіх ня стрэць.
Даўно ня быў я так сагрэты,
Ня ўмеў вясёласьцю й гарэць.
Заўсёды у настроі грэшны,
Як нейкі вырадак людзкі;
Таму і лаялі за вершы
Ў натоўпе дзіка-гарадзкім.
Бацькі ня ведалі нічога, —
Ня ім услужлівасьць газэт,
Прыехаў неяк нейкі шчогаль
І вось сказаў, што сын поэт.
Зьдзівіў і ўцешыў ён ня вельмі, —
Ну што ў слове гэтым ёсьць?
— Хаця каб толькі быў ня шэльма
Скажы яму, наш добры госьць.
На варта ўспамінаць былога…
Няхай забудзецца зусім.
Прайсьціся хочацца мне логам,
Абняць дрыжачую там сінь.
Я сёньня ў хваляваньнях вострых,
З якімі ня ўсплысьці на мель.
Мае бацькі, браты і сёстры,
Як п‘яніць голаву мне хмель!
| 
Прапануем да спампаваньня!