|
Само сябе што і ня чуеш, мора!
Ці прывітаю я твае хваліны зноў?
Бязьберажжа твае абшарнае прасторы
Ці дасьць калі прытул выгнаньніку гадоў?
Ад гэных сініх вод павінен я далёка
Падацца аж туды, дзе шапацяць лясы,
Дзе шэпчацца з лазой над возерам асока
Ды па шнурох калышуцца аўсы.
Мой родны край мяне гукнуў да працы,
Як шмат каго з раскіданых сыноў,
Каб з крыўдай, цемраю, нядоляю змагацца,
Каб край ажыў, расквеціўся каб зноў.
Вось я гатоў! Ўжо кайстра за плячыма,
Ужо ў руцэ мой падарожны кій;
Але… ты зіхаціш прад сьлёзнымі вачыма,
І ногі мне сякуць пад пенай круглякі!
Ты зьяеш золатам. Твае нясуцца сьпевы,
Гаворка дзіўная, адвечны гук вякоў;
І у душу маю сумлівыя навевы
Ідуць чаргой, як цені аблакоў…
Усё цікавіць зрок: пахілыя хібаркі,
Чаўны, што заляглі на брэзе адпачыць,
Як самавітыя, бязмоўныя таваркі,
Ды і рыбалка сам, што ў неба тварам сьпіць.
Дзяўчынка на бягу адкінула сарочку,
А шыйка чорная ўжо пырскі мора п‘е;
Браток яе гуляецца ў пясочку,
Далонкай кволаю хваліну мора б‘е.
Няведама яму, што гэта цацка-хваля
Прышла здалёк, з паўднёвых берагоў…
Мо‘ пачалася там, з турэцкага порталя,
А мо‘ бяжыць з Казьбекавых сьнягоў!
Дзіцятку роўна ўсё: вялікае, малое,
Ці сіні акіян, ці дажджавы струмок —
На ўсё аднолькава б‘е сэрца залатое,
На ўсё зьвініць, як срэбра, галасок!
О, мора вольнае! Дай моцы мне душэўнай
Зрабіцца дзіцянём, каб роўна прывітаць
І сініх вод тваіх разгулак песнапеўны
І тых, з кім прыдзецца па сьвеце вандраваць!
Яшчэ наўчы любіць бязьберажжа свабоды
Глыбокіх дум, бяздонных, як і ты,
Закаты гэных дум ды новыя усходы —
Нясьцішна гаманіць у часе цемнаты!
Вось, я гатоў! Ўжо кайстра за плячыма,
Ужо ў руцэ мой падарожны кій!
Жыві, шумі прад сьлёзнымі вачыма,
Нясі, глытай каменьне-круглякі!
Даруй! Іду у край далёкі, родны,
Бо кліча ён да працы ўсіх сыноў…
Каб толькі мне пачуць і там твой сьпеў лагодны,
Твой вольны сьпеў — у гомане лясоў!
1921 г.
|
Прапануем да спампаваньня!