Полымя (часопіс)/1930/5-6/Вершы/Мужык і вужака

← Выбар

Мужык і вужака Байка Аўтар: Адам Міцкевіч 1930 год Арыгінальная назва: Chłop i żmija (?) Пераклад: Янка Купала Крыніца: Полымя. — Май—чэрвень 1930. — №5-6. — С. 68

Нядзеля →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Мужык і вужака.

Прапануем да спампаваньня!

МУЖЫК І ВУЖАКА

З польскага — А. Міцкевіча

Раз неяк зімовай парой
Мужык сеч бярвеньне пайшоў,
І ў лесе пад елкай гнілой
Вужаку чуць з духам знайшоў.

Ён з добрага сэрца ў мароз,
Як толькі вужаку наўрэў,
Узяў і да хаты прынёс,
На печы ў цяпле адагрэў.

Адхухала гадзіну печ,
Кусацца паўзе к мужыку,
Але той давай яе сеч,
Узяўшы тапор у руку.

На сьмерць ён гадзюку засек,
Шпурхнуў, дзе больш сьнегу мяло,
І згінула ў сьнегу навек,
Навек за няўдзячнасьць і зло.

---

Навуку тут маем у тым,
Ёсьць прыклад такі для людзей:
Што хто за дабро плаціць злом, —
Як гадзіна, сам прападзе.

23-VII—1905 г.