Прыгоды Мюнхаузена (1938)/2/Мае цудоўныя слугі

← У рыбіным жываце

Мае цудоўныя слугі Апавяданьне Аўтар: Рудольф Эрых Распэ, Карней Чукоўскі 1938 год Арыгінальная назва: Die Abenteuer des Baron Münchhausen (1785)

Кітайскае віно →

Прапануем да спампаваньня!

МАЕ ЦУДОЎНЫЯ СЛУГІ

Карабель, што выратаваў мяне, плыў у сталіцу Турцыі.

Італьянцы, сярод якіх я цяпер апынуўся, адразу ўбачылі, што я чалавек выдатны, і прапанавалі мне астацца на караблі разам з імі. Я згадзіўся, і праз тыдзень мы прыплылі да турэцкага берагу.

Турэцкі султан, даведаўшыся аб маім прыездзе, канешне, запрасіў мяне абедаць. Ён сустрэў мяне на парозе свайго палаца і сказаў:

— Я шчаслівы, што магу вітаць вас у сваёй старадаўняй сталіцы. Спадзяюся, што вы ў добрым здароўі? Я ведаю ўсе вашы вялікія геройскія

ўчынкі, і мне хацелася-б даручыць вам адну трудную справу, якой не выканае ніхто, акрамя вас, таму што вы самы разумны і здагадлівы чалавек на зямлі. Ці маглі-б вы зараз-жа паехаць у Егіпет?

— З радасцю! — адгукнуўся я. — Я так люблю падарожнічаць, што гатоў хоць цяпер на край свету.

Султану мой адказ вельмі спадабаўся, і ён даў мне даручэнне, якое навекі-вечныя павінна астацца тайнаю для ўсіх, і таму я не магу пра гэта расказваць. Так, так, султан даверыў мне вялікую тайну,

бо ён ведаў, што я самы надзейны чалавек ва ўсім свеце. Я пакланіўся і неадкладна адправіўся ў дарогу.

Толькі я ад‘ехаў ад турэцкай сталіцы, як мне напаткаўся маленькі чалавечак, які бег з надзвычайнай хуткасцю.

Да кожнай яго нагі была прывязана цяжкая гіра, і ўсё-ж ён ляцеў як страла.

— Куды ты? — спытаў я ў яго. — І навошта ты прывязаў да ног гэтыя гіры? Яны-ж перашкаджаюць бегчы!

— Тры хвіліны назад я быў у Вене, — адказаў набягу чалавечак, — а цяпер іду ў Канстантынопаль пашукаць сабе якой-небудзь работы. Гіры-ж прывязаў да ног, каб не бегчы вельмі скора, таму што спяшацца мне няма куды.

Вельмі спадабаўся мне гэты дзіўны скараход, і я ўзяў яго да сябе на службу. Ён ахвотна пайшоў услед за мною.

На другі дзень каля самай дарогі заўважылі мы чалавека, які ляжаў на баку, прыклаўшы вуха да зямлі.

— Што ты тут робіш? — спытаў я ў яго.

— Слухаю, як у полі расце трава! — адказаў ён.

— І чуеш?

— Добра чую. Для мяне гэта проста глупства!

— У такім выпадку аставайся ў мяне на службе, даражэнькі! Твае чулыя вушы могуць быць карыснымі для мяне ў дарозе.

Ён згадзіўся, і мы рушылі далей.

Неўзабаве я ўбачыў паляўнічага, у якога ў руках была стрэльба.

— Паслухай, — звярнуўся я да яго. — У каго гэта ты страляеш? Нідзе не відаць ні звера, ні птушкі.

— На страсе званіцы ў Берліне сядзеў варабей, і я трапіў яму проста ў вока.

Вы ведаеце, як я люблю паляванне. Я абняў меткага стралка і запрасіў яго да сябе на службу. Ён з радасцю пайшоў за мною.

Праехаўшы шмат краін і гарадоў, мы пад‘ехалі да велізарнага лесу. Глядзім — каля дарогі стаіць чалавек велічэзнага росту і трымае ў руках вяроўку, якую ён накінуў пятлёю навокал усяго лесу.

— Што гэта ты цягнеш? — спытаў я ў яго.

— Ды вось спатрэбілася дроў насекчы, а тапор у мяне дома астаўся, — адказаў ён. — Я і хачу вось абыйсціся без тапара.

Ён тузануў за вяроўку, і велізарныя дубы, як тонкія былінкі, узляцелі ў паветра і грымнулі на зямлю.

Я, вядома, не пашкадаваў грошай і адразу-ж запрасіў гэтага сілача да сябе на службу.

Калі мы прыехалі ў Егіпет, узнялася такая страшэнная бура, што ўсе нашы карэты і коні кумільгом панесліся па дарозе.

Удалі мы ўбачылі сем млыноў, крыллі якія круціліся, як шалёныя. А на ўзгорку стаяў чалавек і прыціскаў сваю правую ноздру ўказальным пальцам. Убачыўшы нас, ён ветліва зняў капялюш, і бура ў адзін міг сцішылася.

— Што ты тут робіш? — спытаў я.

— Я кручу млыны свайго гаспадара! — адказаў ён. — А каб яны не зламаліся, я дзьму не надта моцна: толькі з аднае ноздры.

„Гэты чалавек мне спатрэбіцца“, падумаў я і прапанаваў яму ехаць са мною.